DE SLEETSE OUDE DAG

Het is weer strompeldag vandaag

één-benigen gaan voor

de zuurstoftent een oplaadplek

waar taaiïg slijm zich longen zaagt

tot sputum weer in koor

opeenvolgend wordt uitgebekt.

Ik hijs mij, waardig rimpelzeug,

gekantklost een korset

mijn wederhelft gluurt stiekem mee

hij absorbeert mij teug voor teug

een grijsblonde toupet

maskeert zijn huid van craquelé.

De intercom weerkaatst verkalkt

rollators naar de lift

het kreupelhout kruipt kamers uit

een zweem van poeder zwaar vertalkt

ontneemt de gang het zicht

op steun- en kreunkousengespui.

Heel zacht doe ik de deur weer toe

mijn heup kraakt in de kom

een dekbedstem lokt tanden rijk

het vlees nog lang niet levensmoe

wentelen wij ons om

in overjarig beddentijk.

© JELOU

CREATIEF MET LAST-MINUTE-FOOD

Het was weer zover. Zaterdag, DE dag dat we weer gratis konden shoppen bij de voedselbank.
En elke keer was het weer een verrassing wat er in de tassen zou verdwijnen. Maar ook wat eruit zou gaan als je even niet trouw op je verkregen schatten lette.

Terwijl ik mijn beurt afwachtte ging mijn blik richting tafels waar de etenswaardigheden lagen uitgestald. Van verre kwam de goudgele gloed van de inmiddels bekende kerriesoep mij al tegemoet. Evenals de potten doperwten en de familievaten volgestouwde kikkererwten. Dit laatste ras had ik tot nu toe nog niet genuttigd, gewoonweg omdat ik het creatieve pad van de kookkunst met deze soort nog niet beheerste. Maar goed, een mens mag niet klagen en ooit baart oefening kunst, en oefenen kan geen kwaad, vooral niet met een voorraad van zo’n twintig liter in mijn overdadige provisiekast.

Ondertussen mijmerde ik wat voor gerechten ik komende week zou gaan samenstellen voor mijn immer zo enthousiaste koters, die alles wilden eten behalve wat de boer niet kent. En aangezien zij geen boeren kennen, noch het platteland, kan ik ze het ook niet geheel kwalijk nemen dat ze kikkererwten maar enge dingen vinden. “Mam”, zei de middelste, “dit ga ik echt niet eten hoor! Eten kikkers dit ook?” “Welnee meid”, zei ik, “maar dat zoeken we straks gewoon even op bij Google.”

Opeens kon ik diep verlangen naar de periode dat de zorgsoepen in de aanbieding waren. Dat waren nog eens tijden! Toen lagen de vriezers vol met menusoepjes in diverse smaken, afkomstig uit de zorgsector, waar ze nog net op tijd de naam hadden kunnen doorkrassen van de ten hemel gevaren persoon. Een ding was zeker: het was licht verteerbaar, vrijwel zoutloos (dus geen kans op verhoogd cholesterol) en je kon er je fantasie op loslaten als je moest beschrijven om welke smaak het ging. Dat was nog eens eten met verrassingen.

Mijn buurvrouw kwam reeds terug van haar shopronde en gunde mij even een snelle blik in haar verkregen rijkdom. Dat zou een creatieve week worden, bedacht ik mij spontaan.
Zes potten kerriesoep, blikjes sardientjes in tomatensaus, wat onbestemde potjes smeersels zonder etiket en diverse soorten koekjes, cakes, ijshoorntjes, kerstkransjes van vorig jaar en paashazen die eigenlijk nog gemaakt zouden moeten worden.

Enfin, ik zou dus voor de verandering eens ijshoorntjes kunnen vullen met kerriesoep, ingedikt door de doperwten, en als garnering zou een sardientje her en der niet misstaan.
Maar misschien zou ik de kikkererwten ook wel kunnen pureren, ze vermengen met een van de talloze jamsoorten die ik op de planken had, en er een soort beslag van kunnen maken voor alternatieve pannenkoeken.
Je zou er haast zin in krijgen, en één ding moest ik deze buurtsuper nageven: des te beter je de eterijen leerde kennen, des te creatiever en vrijer de geest om er iets bijzonders van te maken.

© JELOU

SALA (Kalinski-serie)

Ze was perfect ontworpen. Geschapen om de wereld veiliger te maken. Ieder deel was doordacht, geen enkel aspect van haar fysiek aan het toeval overgelaten. Degenen die haar macht ervoeren sidderden bij de gedachte aan ontsnappen. Een veroordeling tot haar was veroordeeld worden tot eeuwige afzondering zonder kans op vervroegde vrijlating. De uitzondering die haar dacht te kunnen misleiden werd hard afgestraft en kon het niet meer navertellen……………..

http://schrijverkain.nl/Kalinski-Sala.html 

WAAR

GENEUZEL

Ooit liet ik mij vertellen

- mijn vader was gehaaid

en ik nogal naïef –

dat wanneer ik niet lief

hij mij zich nader trok

zijn vingers in mijn neuze

en dat er daarom reuze

gaten waren ontstaan

in mijn reukzinorgaan

net als mijn grote oren

want wilde ik niet horen

dan trok hij hard daaraan

en ik, zeer goedgelovig

heb heel erg lang gedacht

dat zonde mij dit bracht

doch toen ik eeuwen later

wat kiekjes had gezien

van zijn familiemeute

besefte ik vol vreugde

dat het een kwestie was

van doorgegeven genen

en God sloeg zich de benen

lag krom en in een deuk

om mijn naïviteit

sindsdien ben ik bevrijd

en heb met groot genoegen

naast vaders urn gekrast:

hier ligt een vreemde gast

zijn humor bijgesloten

opdat de Heer het past.

© JELOU

MOBIELE EENHEID

VOOR HET GEVAL

Heb jij mijn weeën ook gezien

ze lagen in de knutselkast

rechts bovenin

achter de kleurpotloden

ik had ze daar bewaard

in rose Tupperware

voor het geval

jij mij ooit vragen zou

hoe vers de moederkoek

mij nog in het geheugen

voor het geval

jouw twijfels zichtbaar daar

jouw eerste tekenkrabbels

zouden geen bewijs

evenmin de Legodoos

waarin plezier voor twee

genoten kwijl gedoogde

mocht je hem nog vinden

het rose Tupperware

licht dan heel zacht het deksel.

© JELOU

DODENHERDENKING NOORDDIJK

4 MEI HERDENKING

KREEFTDICHT

        

 Een Kreeftdicht (of Retrograde) is een gedicht dat je zowel van

 voor naar achter als van achter naar voor (terug dus, van onder naar

        boven, van rechts naar links) kunt lezen, zodat er als het ware een 

tweede gedicht ontstaat.

INFRA-ROOD-GERIEF

Ergens tussen kieren wurmt

warmte zich het vlees

koelbloedig nog maar wee

het gebeente zich doorspekt

de klok deelt hitte uit in

graden per seconde

de braadslee hitsig brandend

voorzien op gutsend gif

kolkend bloed

een badhanddoek vertolkt

zomerzonparades

geplet door het gewicht

van zwaar beladen genen

oksels gulpen startsein

kronkelen de uitstoot

langs stulpende lipiden

tot hoofd, hals, nek en rug

zich ook de moeite waard

huid juicht zich gelouterd

weet zich een druipsteengrot

de naden van de liezen

een kortstondig magazijn

maar dan bij de termijn

van eenenveertig graden

vliedt water zich een vloed

kolkt zweet de bilnaad schoner

dan ever ooit geweest.

© JELOU