Vanavond
heb ik bardienst. Een amusante avond, want er zit een groep gestudeerden aan de
after-borrel, heftige discussiërend over het wel en wee van de huidige toestand
in de wereld, specifiek genomen het onderwerp ‘werkloosheid’.
Ik schenk
wat hartverwarmend vocht, omlijst de boel met gratis grabbelnootjes, trek mij
terug achter de scheidingswand (ook wel bar genoemd) en hoor de spontane
discussies aan terwijl ik quasi onnozel de vaat installeer in de
vaatwasmachine, doekjes heen en weer veeg over het aanrechtblad, en net doe of
ik een drukke baan heb.
Één der
leden is zijn baan kwijt geraakt, en verhaalt hoe heftig het is om na tijden
van WW nu plotseling geconfronteerd te worden met de Bijstand.
Onder het
genot van hete-aardappel-erren roept de groep voortdurend OEH en AH, en wat
verschrikkelijk! Schandalig! Meen je dat echt?
Het lid
doet zijn relaas uit de doeken.
Het is een
verschrikking! Je moet je inschrijven via de pc bij de betreffende Vacaturebank
van het UWV, en wat ze allemaal wel niet van je moeten weten eer je
inschrijving rond is!
(Oh jee,
denk ik - terwijl ik de glazen afdroog – dit wordt heftig…).
‘Weet je,
je moet een hele CV kunnen weerleggen, maar ok, daar valt nog mee te leven,
maar dan: ze vragen naar je motivatie, je moet van jezelf een
sterkte/zwakte-analyse kunnen benoemen,
je persoonlijke eigenschappen tentoonstellen, bereid zijn een aantal
kilometers te willen reizen voor een nieuwe job, en het ergste is, dat je deel
moet nemen aan voorlichtingsbijeenkomsten waar Jan en Alleman en halve zolen
bijeen geschaard zitten om een lulverhaal aan te horen waar je niets mee kunt.’
De
verbazing en verontwaardiging van de toehoorders is niet te stuiten!!! Monden
vallen open en men hoort toe hoe het die ander vergaat in de vreemde wereld.
Ik duik
achter de bar om glazen in de vaatwasser te dumpen en lig zowat blauw van het
lachen. Ja jongens, denk ik bij mezelf, welkom in de echte wereld.
‘Heftig hè’
meng ik mij na een tijdje spontaan vanaf de zijlijn.
Men kijkt
mij aan alsof ik een doofstomme ben die opeens kan praten.
‘Het kan
nog erger hoor’, meld ik ongevraagd. Tell me!
Ik vraag
het betreffende slachtoffer of hij dit, dat, zus of zo, en of hij ook zo
gecharmeerd is van de slotzinnen van de Gemeentelijke brieven.
Hij is
totaal verbouwereerd.
‘Hoe weet
jij dat?’
‘Ach,
kwestie van ervaring’ zeg ik, ‘maar dat van jou is nog maar het begin.’
Men is zeer
benieuwd naar mijn ervaring en ik verhaal relaxed hoe ik in diezelfde situatie
ben beland. En dat ik als eindresultaat nu hier vrijwillig voor hen mijn avond
sta te vullen.
Ze zijn
geshockt.
Maar
tegelijkertijd komen ze tot de ontdekking dat ik ook meer ben dan een
domme-kracht die gratis ergens werkt. Want jemig, dat kan hen ook staan te
wachten……
Opeens word
ik gehoord en ben geen dienstbode meer.
‘Tja, het
leven is kut’, zeg ik, ‘maar je moet er wat van maken.’
En terwijl
men nog nasuddert en jammert over hoe erg en ach en wee, en hoe dat verder moet
met deze maatschappij, grijns ik in stilte.
Join the club, denk ik. This is the real world.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten