Zo,
weggedoken in het gras
waar zon en
wind het water
kabbelend
voorbij,
zo denk ik
mij
op wolken
drijvend goud
heel stillekens
weerom.
Dan tekent tijd
doorheen het blauw
mij langgerekte
jaren,
uitzichten
op dat
wat ooit
omvat,
mij
schijnbaar eeuwen oud
zo ver en
lang gelee.
Zie ik
mezelf in hoe ik was
in immer
golvend water,
eb en vloed
langszij
als waar ik
mij
een aangespoeld
stuk hout
doorheen de
tijd vermolmd.
Zo,
weggedoken in het gras
het toen
geen nu voor later.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten