HET MYSTERIEUZE KIND

Henk past niet in het plaatje.

Het plaatje waar een titel uit moet komen, oftewel een diagnose. En een oplossing.

Henk heeft allerhande testen gedaan, en daaruit blijkt dat zijn voorgaande titel (autisme-gerelateerd) niet van toepassing is. Er komt een nieuwe uitwapperen. Tenminste, dat blijkt het geval.

Henk past ook niet op school. De zoveelste school. Van het hoogste niveau afgedaald naar lager en nog lager. Hij heeft een groot verzuim omdat hij die dagen niet trekt, en moet er van af, maar waar moet hij heen? Voor het speciaal onderwijs is hij te goed, en begeleiding op school matcht niet met zijn hulpvraag. Daarnaast is hij inmiddels aardig depressief bevonden en kan zich nergens op concentreren. Dat beaamt Henk zelf ook.

Dé oplossing ligt echter voorhanden: individueel onderwijs.

En nog op maat ook! JOEPIE!!!

Henk mag zelf aangeven hoeveel uren hij op die nieuwe ‘school’ per dag aankan, met welk vak hij wil beginnen, en tijd en druk zijn geheel afwezig. Wat wil hij nog meer!

Henk mag kiezen of hij zijn huiswerk alleen doet in een kamertje, of dat hij dit wil doen in een groepskamer. En voor vragen krijgt hij een speciale docent toegewezen.

Henk blij, ouders blij, en hoop glanst weer aan de horizon.

Er is afgesproken dat Henk 3 ochtenden naar school zal gaan. Dat kan Henk aan.

En zo gebeurt.

En zo gebeurt er eigenlijk helemaal niéts.

Want de school blijkt een verkapte huiswerkklas waar zelfstandig gewerkt en geleerd wordt.

Waar een enkele docent aanwezig is, enkel bevoegd algemene kennis over te dragen en niet gespecialiseerd is in een bepaald vak. En die overdracht van kennis vindt enkel plaats als de ‘leerling’ ernaar vraagt. Lesgeven zoals op een standaard school behoort niet tot hun systeem..

Henk is gefrustreerd. Want júist die uitleg over elk detail is voor hem zo belangrijk. Die extra uitleg. En als hij die gekregen heeft kan hij weer verder. Dan valt het kwartje meteen. Dat heeft de mentor van zijn vorige reguliere school bevestigd.

Maar geen nood, want Henk krijgt een pc toegewezen waarop hij een site kan bezoeken waar alle informatie te vinden is.

Ondertussen krijgt Henk gesprekken met de hulpverlening, want men wil in kaart brengen wat nu het daadwerkelijke probleem van Henk is.

En daar zit em nou net de clou.

Henk past niet binnen de ‘hypothese’ die uit de testen naar voren komt.

De hypothese, oftewel het veronderstelde antwoord op al zijn problemen, komt niet overeen met het denken en doen van Henk. Het past er niet bij.

Ook is Henk ondertussen gestart met weloverwogen medicatie. Met de nadruk op wéloverwogen, want er is heel wat heen en weer gebrainstormd over diverse medicamenten.

De keuze viel op anti-depressiva. En Henk is blij, want als dat zou werken, zou zijn hoofd misschien ook beter werken. Dan zou hij misschien lesstof op kunnen nemen wat nu niét het geval is. Hij lijkt wel een waterhoofd te hebben, want niets blijft hangen.

Doch na enkele weken, incluis verhoogde doseringen, verneemt Henk niks. Zelfs geen bijwerkingen.

Ouders luiden de noodklok en een evaluatie volgt.

De psychiater krabt zich aan het hoofd, de hoofdbehandelaar idem dito, en opnieuw trachten ze met de ouders en Henk samen een duidelijk beeld te krijgen van wat er mis gaat.

Er wordt hardop gebrainstormd en met de opmerkingen van de ouders komt men op een ander spoor terecht. Een afgeleid spoor van depressie. Men komt tot de conclusie dat er specifiekere testen afgelegd moeten worden.

En zo wordt overeengekomen.

En zo zal ook een spoed-evaluatie volgen met de Ridders van de Ronde tafel: de leerplichtambtenaar, mentoren van de oude school, docenten/begeleiders van de nieuwe, een maatschappelijk werker, de ouders, en de hulpverlening.

Men zal in beraad moeten. Men zal een voorstel doen tot het voorlopig afschaffen van de leerplicht, daar Henk niets leert, doch enkel verplicht aanwezig is voor de wet.

Men zal voorstellen dat een dagbesteding hem meer nut geeft.

Dit laatste als voorlopige invulling van zijn bestaan, totdat middels verdere onderzoeken duidelijk wordt wat Henk nu mankeert.

En dat kan nog een lange tijd duren. Want er zijn wachtlijsten.

Ondertussen is Henk murw geworden van alles. Hij is een slimme jongen, hoog ingeschaald op Gymnasiumniveau, maar inmiddels zo afgestompt en ‘leeg’ in zijn hoofd dat hij het VMBO nog niet eens zou kunnen bolwerken.

Volgens de testen had hij een gemiddeld niveau, maar zijn informatie-verwerkingssnelheid lag op een veel hoger level.

En deze feitelijke wetenswaardigheden matchen dus niet met de praktijk.

Eén ding is echter een feit: Henk blijkt steeds minder te onthouden, kan steeds minder dingen verwoorden, en zelfs bij de cafetaria kan hij niet zijn bestelling doen. Hijzelf geeft aan dat hij het gevoel heeft ‘achteruit’ te gaan. Hij verwoordt het zo: ‘alsof mijn hersenen niet de woorden in mijn mond kunnen vormen wat ik moet zeggen.’

En daar is men van geschrokken.

De ouders echter niet. Want dáár startten ooit alle problemen mee. Het niet kunnen opnemen van lesstof, laat staan het begrijpen ervan. Ondanks zijn IQ.

En wat werd op alle scholen als ondersteuning geboden? Huiswerkhulp in een huiswerkklas. Wat inhoudt dat de leerling leert zijn huiswerk te structureren, zijn agenda leert te beheren, en overzicht leert te krijgen over hetgeen hij moet doen.

En laat dat nou nét hetgeen zijn waar Henk géén problemen mee heeft!!

© JELOU