Zij blinken
uit in zaken
-waarbij ik
mij een paardeblom
zo’n pluizig
rijpe die je wegblaast-
behept met kennis
van weet ik wat
varen zij
een koers
die ik
tracht te ontcijferen
zij
corrigeren mij, en ik,
aangevuld op
mijn niet-weten,
absorbeer hun
gedachtegangen
Doch eenmaal
op het schoolplein
uitbundigheid
vrij baan
zie ik de tegenstrijdigheid
van zijn
waar kindheid
weer de boventoon
emoties zich
vertolken
in hoe
sociaal hun vaardigheid
blijkt
kennis geen garantie
voor
aangepast gedrag
daar dat een
heel ander vermogen.
En ik
begrijp omdat ik weet.
We zullen
elkaar missen.
© JELOU
De wereld die voor hun ligt, onvoorspelbaar wat het, hoe het zal worden.
BeantwoordenVerwijderenWel het zeker missen.
Prachtig gedicht met emotie geschreven.