Zo’n dag
waarop je in alle haast vloekend op je fiets zit.
Vloekend,
omdat je plotseling in no-time een simpel A4-tje persoonlijk moet
afleveren bij de Sociale Dienst terwijl je daardoor te laat op je werk komt,
en je geen beltegoed hebt om je werkgever te informeren.
Vloekend,
omdat het nét op dát tijdstip de pokkepleuris regent en eenstraffe
tegenwind jou belemmert snel vooruit te kunnen komen.
Tierend,
omdat door een fout van genoemde dienst, jij iets acuut moet regelen voor
twaalf uur, jij anders pech hebt als je te laat komt, de hele sodemieterse
boel stagneert en een aanvraag doodleuk aan de kant kan worden
geschoven. Doodgewoon omdat de door hun gestuurde brief te
laat bezorgd
is door een randdebielig postbezorgbedrijf.
Kom je
okselklotsend nog op tijd ook, krijg je een gesprek waarin je jouw voor hen
belangrijke informatie kunt ventileren opdat een traject goed zal verlopen, en
kun je zonder hyperen de bevestiging krijgen dat alles goed gaat komen.
Je zult teruggebeld worden door de juiste persoon.
Word je even
later op je werk teruggebeld. Blijkt betreffende persoon er geen bal van
te begrijpen. Eist ter plekke allerhande kopieën die je reeds een maand
geleden al aangetekend hebt verstuurd naar mevrouw S, omdat
die DE
persoon was die het zou moeten afhandelen. Met spoed zelfs.
Omdat het om
een apart geval gaat.
Na heen en
weer gekissebis maak je zo’n systeemmuts duidelijk dat dit niet werkt,
en dat ze maar heel snel contact moet opnemen met meneer Hupsakee van
de Gemeente. Gaat zo’n baliedoos dreigen dat dan de aanvraag
niet behandeld wordt.Je eist dat
ze meneer Hupsakee moet bellen en verder basta!
Dat je
sommige kopieën alsnog welwillend per post wilt versturen, maar dat je geen
vliegtuig bezit om wederom persoonlijk naar de Euroborg te vliegen.
Dat meneer
Hupsakee alles zou regelen en ze hem moet contacteren.
Vol
stresshormonen race je naar je werk, en als je daarna weer thuiskomt doe je
vloekend en blêrend verslag aan dochterlief, daar het haar welzijn betrof.
Eenmaal je
aangedane onrecht bevestigd door je boreling, vraag je je hardop af welke
stoornis jijzelf moet hebben, daar je zo tabernakelrood aangelopen gestresst
wordt door dit soort instanties.
Ach, zegt
kindlief droog: je moet gewoon in agressieregulatietherapie.
En terwijl
ze dat gezegd heeft daalt meteen het adrenalinepeil .
WOW! Wat een
schitterend woord om te gebruiken.
Je neemt een
extra hartpil in voor de naweeën, denkt fuck the duck, en met een blij
gemoed fiets je naar je volgende baan.
© JELOU
