BONGELWUPPEN

Het is weer bijna bongelnacht

dan wringt men zich vol wrongelkracht

pijlsnel de paal in ’t plompenat

om één-twee-hup te wuppen

men wrikt en wrukt en wroet omhoog

de knieën kniezebietend knooks

de schenkels schuivend langs het loog

de dijen danig scrubbend

het is de kunst om kop en kont

ver boven ’t veld naar ’t hemelfront

te trekken tot de stok terstond

rechtstandig boven ’t water

zodra de pielemans de paal

voelt hellen naar horizontaal

bongelt hij bodemwaarts nogmaals

toortsig trekwerk voor later

dan voert de nok een nanokoers

waar wrongelkracht gewupt platvloers

gebungeedumpt wordt op z’n boers

met neuze in den vlaaie

wanneer dit werk’lijk waar een feit

wint men de bongelwuppenstrijd

want landen in een wei vol schijt

- het grazend dier den aars ten spijt -

regeert het pootje-baaien.

© JELOU

STUGGE ROOMSEN STERVEN OOK

Mijn buurman lijdt aan staar

ik zie het aan de kurklaag

om zijn gesteven kaken

er vallen barsten in zijn schoot

hij vangt te weinig licht

zijn Roomse tong beslagen

wauwelt hij ouwelwoorden

vanuit zijn doorzonbed

het Sacrament der Heiligen

preekt hij naar schaduwzijden

waar buiten coniferen hoog

misdienaren gelijk

een dove stilte kerft mijn muur

ik mis een ademnoot

de televisie blijkt verstomd

tweestemmige castraten

ontbreken mijn decor

mijn buurman is gegaan

ik zie het aan het dekzeil

dat wappert boven wielen

mijn buurvrouw is verlost

ik gun haar vrijheid in contact

en mij een kapvergunning.

© JELOU

WIE GAKT.....

Ik gak

het is echt waar

de dagen vol met dat

wat ganzen naast het huis

per definitie doen

als ik aan hen voorbij

het klinkt bizar maar zij

weten zo onderhand

dat ik het land heb aan

hetgeen wat om mij heen

of het een mens, een dier

een diepvries in de schuur

of dat ik gans alleen

ik prijs de kat gemeend

de hemel in omdat

hij gore brokken at

na preken over buikjes

die elders vol oedeem

en dat mijn hielen likken

geen zoden aan de dijk

en wijl ‘k naar buiten kijk

gak ik werkelijk waar

een pimpelmees aan ’t werk

die uit mijn ruitenrag

gebekt insecten pikt

het spinnenvolk inslikt

voordat mijn doodslag daar

de wasmachien is waar

omdat het zweetgoed schoon

ik zing het Smurfenlied

na een intens gesprek

al slaat het kant noch wal

onder de douche beval

ik van een rijmsyndroom

ik dicht

gestoord als wat

een gat in tijd en sfeer

met zinnen impulsief

als lijkt de dag geslaagd

en zeer communicatief.

© JELOU

SOKOPHOUDERS

Mijn vader droeg ze nog

de jarretels voor mannen

opdat het witte kuitvlees

nimmer een aanstoot zou

wanneer een sok losbandig

neerwaarts en bloot het been

de elastieken banden

- of ouderwets van leer -

bevestigd onder knieën

met daaraan kuitbeenlengend

bretels waar erotiek

bijkans een lasterwoord

de fabricagetrend

der breikous slecht nauwsluitend

noodzaakte menig man

die degelijk te berde

tot het hanteren van

de kuitbeenkuisheidsbanden

van erogene zones

had men toen nog geen weet.

© JELOU

GEZELLIG OP VAKANTIE

moeder vloekt om wat ze kwijt

het bestek moet aangevuld

de waterzakken lekken zeefs

het vlees moet alvast ingeblikt

net als de margarine

van tentstokken nog steeds geen spoor

slaapzakken zijn uitgeleend

waar moeten de parkieten heen

zijn de paspoorten al verlengd

is er wel aspirine

past Joop zijn korte broeken wel

waar ligt de muggenbalsem

de luchtbedpomp moet nog gecheckt

het tentdoek weer geïmpregneerd

de jerrycan benzine

de APK is weer te laat

wie verschoont de hamsterkooi

Jan-Jaap heeft nog een musical

het drie-pits-gasstel is verroest

er mist een soepterrine

klamboes zijn allang vergaan

de Tom-tom is uitgeluld

het huis moet grondig uitgeboend

vakantietijd komt er weer aan

dat vraagt om discipline

© JELOU

SPASMEDICHTERS

laten sporen na

onderwaterbubbels

springtouwverbuigingen

kletskoekkruimels

torenklokgekukel

molenwiekspatters

lijmsnuifalinea’s

flatscreenspeeksel

onderbuikwoekeringen

splijtgarenmaagzuur

en soms

heel soms

aderlatingskrampen

zolang het maar

literair

geëjaculeerd klinkt

© JELOU

ALS IK DE TIJD KON HUWEN

als ik de tijd kon huwen
plaveide ik er paden veel
ploegde ik er akkers vol
zaaide ik er lief de lach
en kuste ik de luchten vol
met gouden anemonen

de dagen zouden eeuwig zijn
de nachten niet te dromen
de ruimte zou mijn kamer zijn
waar winden samenkomen
het noorden zou het zuiden met
het westen kunnen delen
het oosten zou de dageraad
al bij het spel verspelen

de paden zouden lanen zijn
begroeid met rode blossen
de akkers zou ik bloeien zien
met lippen vol de trossen
de korenaren van de tijd
zou ik zachtzoet vermalen
het liefdesmeel werd mij tot brood
het hart zou zich betalen

als ik de tijd kon huwen
asemde ik de uren leeg
plukte ik er armen vol
straalde ik er zacht en stil
en kuste ik de luchten vol
met gouden anemonen

© JELOU

NIEUWE OORTJES

ik plug in op mijn hoofd

rubberen robbies

zuigen zich vacuüm

in mijn ontvangstkanalen

even waan ik mij doof

ik hoor niets meer

roep ik doorheen mijn schedeldak

en mijn omgeving lacht

ik miste de volumeknop

dan barst het los

de decibellen knallen

oorsmeer van de wanden

mijn trommelvlies ontwaakt

hamer en aambeeld

freaken zich een ritme

waar geen hartpil tegenop

sodemieter nog aan toe

spontaan kraai ik de ruimte

mijn strottenhoofd stemt vals

het bier weigert te schuimen

maar ik drink goddank sherry

© JELOU

HOE HET WOORD ONTSTAAT

Mijn niemandsland lijkt uitgestorven

stil, waar enkel ík gedachten tel: een

zonderling die zinnen speurt tussen de

strakke naden van het kleurig laminaat.

Geen levend wezen om mij heen dan

slechts de kat die onverstoord zijn roes

bemandt, noch foto’s aan de wand of

op de kast, met ogen eeuwig starend.

In het alleen ben ik vervuld van jou en

mij en hem en haar, zo tastbaar daar

dat, ongezien, zij immer mij aanwezig,

de schijn van leegte het verkeerde been.

Een beeltenis schuift aan, vertaalt zich

naar een sfeer waar ongeplande woorden

vanuit de diepte inhoud naar omhoog,

stilte een recept voor onontgonnen bodem.

© JELOU

OHARA KOSON (Japanese)

IK HEB DE TIJD

Tussen de paardenbloemen

ligt een teveel aan tijd

ik wil het gaarne kwijt

voordat het overwoekert

en ik lui dagen slijt.

Ik wandel naar de buren

bied hen mijn voorraad aan

zij weigeren mijn bod

wachten reeds overuren

op doodgaan en hun God.

Ik bel wat goede vrinden

wier dagen volgepland

ik geef hen gul mijn tijd

maar dat wordt afgewend

tijd kunnen zij niet vinden.

Op straat zie ik ze gaan

de mensen vol met haast

ik roep “ik heb hier tijd

en wil het gratis kwijt”

maar men spoedt zich verbaasd.

Ik plaats een advertentie:

“Hier gratis af te halen

wat tijd voor wie wat wil”

maar niemand schijnt te malen

om tijd en het blijft stil.

Ik staar mijn paardenbloemen

snap niets van deze tijd

ik zit mij te vervelen

terwijl de tijd bij velen

geen kans biedt op respijt.

© JELOU