Oldfashioned Wood

EEN STADSGEZICHT

Nee, ik heb het niet over de Martinitoren, noch over de gezellige autoloze binnenstad.

Ik heb het hier over een stadsfiguur waarvan ik allang het idee had dat die reeds vergaan was.

Zo’n figuur die al jaren behoort tot de inboedel van de stad.

Die ik jaren geleden wekelijks zag staan aan de rand van de markt, uitgedost als travestiet, maar ook net weer niet. Een man in sportieve kledij, maar met uitbundig aangebrachte blossen en blauwe ogenschaduw.

Immer stond hij daar, of naast een kraampje, of helemaal zijlings van de markt langs het looppad. En hij had nog een verdomd leuke kop ook nog.

Hoeveel jaren is het nu later??

Ik weet het niet. Het kan 10 jaar zijn, maar ook 20.

In elk geval krijg ik de oprisping hem onmiddellijk bij de kraag te vatten (wat lastig wordt met een t-shirt) en mee naar huis te nemen.

Maar ik doe het niet. Want wat moet ik ermee!

Het ziet er niet uit! En hij heeft er zo te zien zelf geen enkel benul van.

Sodemieter zeg!

Staat het daar als vijftiger (dat is hij zeker) apatisch als standbeeld voor de Etos.

(Betere reclame kun je je niet wensen toch).

Inmiddels gigantisch uitgedijd, hetzij door pillen, hetzij anderzijds.

Een strakke legging aan, boven de bekende groene regenlaarzen, maar zo bijzonder strak dat je je afvraagt of hij wel ondergoed bezit.

Nu ben ik van het type dat never nooit kruisgewijs mensen aankijkt, maar in dit geval kan ik er gewoon niet omheen! Zijn hele zaakje valt meteen abnormaal in het oog.

Bal hier, bal daar en dan nog maar niet te spreken over het tussengelegen gedeelte.

Dit is nog erger dan de naakte waarheid!

De elastieken legging accentueert zo sterk elke welving of uitholling overdwars, dat ik beslist even de andere kant op moet kijken.

Ik ben niet preuts, integendeel, maar dit vehikel moet toch echt eens advies krijgen op APK-gebied. Dat staat daar te bumperen als zou zijn chassis nog immer jeugdig, als zou hij staan te wachten op de modeshow van het jaar, zijn naam afwachtend tot de luidspreker de markt overstemt.

Daarboven een scherp uitgesneden dames-Tshirt, waar geschiedkundig gezien opgebonden borsten in zouden kunnen flatteren, maar waarin de buikwand zo buiten proporties is uitgewoekerd tot een luchtballon, dat het de ruimte voor een boezem automisch vult en net over de rand valt van de balletmaillot.

De uitdrukking van de kop is nagenoeg hetzelfde gebleven, echter de plossigheid riekt toch ernstig naar overmatig drank-, c.q. medicijngebruik.

Maar, steevast en zeer herkenbaar is daar de felblauwe ogenschaduw, de overmatig aangebrachte rouge op de konen, en de lippenstift, die echter meer óm de lippen zit dan erop.

Dat kan ik hem echter niet kwalijk nemen. Hij heeft immers geen leesbril, de stakker, dus dan zie je het niet zo nauw. Ik kan het weten.

Snel probeer ik hem voorbij te komen, maar zoals het een donderdagavond betaamt, lopen er mensen in de meute met een fiets aan de hand die de hele boel stagneren.

Ook zoiets absurds. Ga op straat lopen idioten! Gelukkig denk ik dat niet hardop, anders kreeg ik meteen een klap voor m’n kanus.

Dus blijf ik schoorvoetend en braaf hangen aan de rij voor mij en blijft ballen-Bobby mij aanstaren. Niet met zijn ogen, want die staan op Mars gericht, of een andere planeet.

Maar zijn onderstel spreekt boekdelen, ondanks het feit dat de lipstick daar niet aanwezig.

Goddank niet!

Ongelooflijk dat zulke stadsgezichten nog bestaan!

Jan Roos was er niets bij. Ploppetoe evenmin.

Eén ding wordt me wel gewaar: ze beseffen het niet meer.

Hij in elk geval niet. Dat zie ik aan zijn ogen. Het leven is er allang uit. Hij staat er enkel als

gewoontedier. Zo stond hij er al jaren en dat is vertrouwd.

Het woord obsceen kent hij niet eens. Hij heeft gewoon ‘de broek aan’.

En die is nog ‘in’ ook, de legging.

Eigenlijk is hij zijn tijd vooruit, alleen weet hij dat niet.

Zal ik een fatsoenlijke boxershort voor hem kopen en hem die stiekem toestoppen?

Ach, wat een onzin.

Zo’n stadsgezicht flatteert de binnenstad, en geeft tenminste nog aanleiding tot gespreksstof.

En het werkt nog therapeutisch ook!

Ikzelf kom tot de conclusie dat dé man van mijn toekomst niet met zo’n broekie naast mij hoeft te lopen. Dan liever een Afrikaans geval met een jurk aan.

Dan blijft er nog wat te raden over.

De broek heb ik wel aan.

© JELOU

I SAW YOU SMILING

Smiling at the doorstep

twinkling eyes, a sigh

I can’t remember when I saw

you smiling, don’t know why.

Distance released your sadness

time made your laugh come through

all was written in the stars

but no one ever knew.

My doubts, my fears, my anger

were not supposed to be

but dear, oh dear, I wondered

so many times I wondered

if you came home to me.

I felt your restless body

your stormy thoughts amount

but spoken words just hurt you

confirmed the thoughts you went through

love couldn’t be pronounced.

Smiling at the doorstep

twinkling eyes, a sigh

I can’t remember when I saw

you smiling so closeby

just smiling so closeby.

Your doubts, your fears, your anger

they put a spell on me

I wondered, oh I wondered

how I could blow those hundred

or thousand things you concurred

away, to set you free.

You drowned a boundless freedom

no recognizing sign

between what’s good or bad

I couldn’t have it said

those words were only mine.

But smiling at the doorstep

your twinkling eyes, a sigh

I won’t remember our past

only today relights.

Distance released our sadness

time made a better place

all was written in the stars

and we enjoy our space.

  

© JELOU

ONDERWIJS OP MAAT

Het is ouderavond. Alle ouders van de betreffende klas zitten netjes in de schoolbanken.

Twee mentorjuffen staan voor de klas. De oudste start met allerhande info over namen van leerkrachten, roosters, ziekmeldingen, en regeltjes van school. Vooral de regeltjes.

Trots toont ze een voorbeeld van onderwijs op maat: een rood A4tje, een oranje en een groene.

‘Kijk’, zegt ze. ‘Als ik iets heb uitgelegd, dan moeten de leerlingen ermee aan de slag. Dan zet ik het rode A4tje op de richel van het schoolbord. Dat betekent: niemand mag iets zeggen, niets vragen aan de leerkracht, niets overleggen met de buurvrouw, er mag geen vinger opgestoken worden om naar het toilet te gaan, er mag alleen gewerkt worden.

Het lijkt raar, maar het is erg duidelijk voor de leerlingen. Net als het verkeerslicht.’

Op een of andere manier word ik hier kriegelig van. Het komt me zeer bekend voor. Hanteerden ze die methode ook niet in de middenbouw van de basisschool? Enfin, de mentorjuf gaat verder.

‘Na een tijdje vervang ik het rode vel door een oranje. Dat betekent dat een leerling zijn vinger mag opsteken als hij iets te vragen heeft over de leerstof. Op zo’n moment zal ik dan naar de betreffende leerling gaan en mag hij zijn vraag stellen. Dan kan ik antwoord geven, terwijl de rest van de klas doorwerkt.

Als ik na weer een tijd het groene A4tje neerzet, dan betekent dat dat er eventueel onderling overlegd mag worden, en dat eventuele vragen klassikaal gesteld kunnen worden.

Het is een systeem dat in de praktijk bijzonder helder is en chaos voorkomt.’

Ik werp een blik naar de vader van mijn kind. Hij kan zijn lachen haast niet inhouden.

Meewarig schudt hij zijn hoofd. ‘Je zult maar kleurendoof zijn’, grap ik nog maar dan zijn we stil, want mentorjuf twee komt van stal.

Ze wauwelt wat over bezuinigingen, hernieuwde samenwerkingsverbanden, huiswerkuren op school, en dan mag het vragenvuur afgeschoten worden.

Mijn vraag is heel duidelijk: ‘waar blijft het maatwerk in dit ‘passend onderwijs’? Ik hoor alleen maar dingen over klassikale methodes, maar waar blijft de individuele aanpak?’

Juffie twee kijkt me schaapachtig aan. Ik geloof dat ik me concreter moet uitdrukken.

‘Wat als een kind bijvoorbeeld in huiswerkuren zich niet kan concentreren in een klas, of behoefte heeft aan individuele uitleg ergens bij, zonder prikkelingen om zich heen?’

Tja, daar moet de jonge mentorjuf ons het antwoord schuldig blijven.

‘Maatwerk is bij ons de specifiek klein gehouden grootte van de leerlingengroep, het bieden van een laptop aan iemand met dyslexie en dat soort dingen. Voor echte moeilijke gevallen hebben wij beschikking over enkele stagiaires van de PA, die persoonlijke begeleiding kunnen bieden. Verder weten wij niet hoe de toekomst eruit komt te zien. De professionele

Ambulante Begeleiding is van de baan, maar een leerling kan altijd een coach toegewezen krijgen.’

‘Wat is dit voor onderwijs’, vraag in naderhand tijdens een persoonlijk gesprek met de beide mentoren.

‘Ons kind is hier aangenomen omdat ze elders nergens past, dit zou dé school zijn die haar wel kan bieden wat ze nodig heeft, en nu blijkt ze eigenlijk puur gedumpt te zijn in een soort ‘speciale groepseenheid’ waar haar problematiek jullie nog volkomen vreemd is.

Een tevreden leerplichtambtenaar, een tevreden vorige school, wánt het kind is geplaatst. Probleem opgelost. Want dit is passend onderwijs voor haar:  een klas waar ze meters bovenuit stijgt, waar les gegeven wordt op het niveau van de basisschool, waar het kind zich doodongelukkig voelt omdat ze geen aansluiting kan vinden omdat haar denkvermogen  mijlenver afwijkt van die van haar klasgenoten. Hoezo op maat??

Vertel mij eens: wat weten jullie van ons kind? En waarop is deze plaatsing gebaseerd?’

De mentoren geven toe dat ze nog geen dossier hebben van ons kind. Dat ze eigenlijk niets weten van haar dan alleen haar naam en enkele aantekeningen van het intakegesprek.

‘Maar, ze zal zeer goed gedijen in de duidelijke structuur die we hier bieden’, oppert de jonge mentorjuf.

Daar zijn wij niet echt van overtuigd.

We eisen daarom zo spoedig mogelijk een gesprek met de zorgcoach of wat voor titel er ook moge rondlopen die over leerproblemen gaat, maken een afspraak, en verlaten het lokaal.

‘Die zullen ons niet gauw meer vergeten’, zeg ik tegen de vader.

‘Sssssstttt…’ zegt hij. Het A4tje staat op rood.’

Ik grinnik. Passend onderwijs op maat. Lengtemaat zullen ze bedoelen.

© JELOU

UNSWEETENED

Sojadrink

In dialect nog wel

Wat gaaf

denk ik

Uns weeten ed.

© JELOU

VERANDERING VAN SPIJS

Ze kijkt haar ogen uit

op steeltjes

de ruimte een kakofonie

van wildgroeiklanken

die tafels overwoekeren

de lessenaar schreeuwt stilte

in een moderne outfit

iedereen schijnt doof al heeft

elkeen een eigen laatje

een identiek agendaatje

met kleuren die wat sturing

een virtueel verkeerslicht

staat steevast op rood

achterin balkt een ezel

het niet-aan-ramen-likken-busje

heeft hem hier gedumpt

ze kijkt hem aan

hij roept dat zij zo rustig is

en vraagt zich af waarom zij

in godsnaam hier op school

dat vraag ik mij

nu ook al dagen af

zegt zij.

© JELOU

GEWOONWEG ZOMAAR

Zomaar

zonder wat te vragen

dat doet ze vaker

kijken

domweg kijken

naar mensen die voorbij

zittend op een muurtje

mijmerend

waar ze vandaan

of waar naartoe

hun leeftijd schattend

hun houdingen

volgend

om te raden wat voor types

en uit wat voor nest

hoe hun dagelijks bestaan

af te lezen

aan de gedragen kleding

en dan

achteraf

eigenlijk toch stiekem

willen vragen of het klopt.

© JELOU

MY YOUNGEST PRIDE

DANCING THE NIGHT AWAY

Vanavond is de dans geheel aan mij

nostalgie doet mij weer even zweven

volmaakt in trance

doorheen de meute en voorbij

voetenwerk nog immer rap

de swung nog steeds niet kwijt

De vloer weer stiekem een bevrijd domein

discoritme mij compleet gedreven

vier uren lang

mijn lichaam één met wat ik hoor

melodieën trekken mij

de ganse ruimte door

Ik zwier en zwaai mijn passen waar het kan

ogen volgen mij totaal verwonderd

vanaf hun plaats

waar zij steevast en dansbaar staan

vrijheid nemen is nog eng

als je het nooit gedaan

Vanavond schijnt de lol geheel aan hem

nostalgie herkent hij aan mijn passen

zijn blik weerkaatst

‘jij danst verdomde goed’ zegt hij

in de pauze aan de bar

ik grijns en bestel wijn.

© JELOU

ONGESTOORD

De deurbel klinkt

ik hef het glas

jij zingt

alsof wij samen doof

de oren vol met was

De kat springt mis

jij lacht je rot

en vist

hem op achter de bank

het bellen is gestopt

Een sms komt door

wij zijn niet thuis

ik spoor

jou aan tot gekkigheid

want jij bent ook niet pluis

De avond lengt

het donker valt

jij brengt

een prosit uit op nu

en wat nog komen zal.

© JELOU

ONDERGRONDS

Stilte knerpt

haar buitenste binnen

leeg haar mond, vervallen

tot vastgelopen woorden

nietszeggende zinnen

muren weten, voldoen aan

alle eisen van wat zwijgzaam

tevreden zonder tekst

geen verwachtingen

geen vragen over hoe of wat

het antwoord zou zij schuldig

haar tong klakt

een lied neuriet gedachtegangen.

© JELOU

ONGEREPT

Soms, als riet zich kraagt

woei-waai-winden fier doorheen

wolken spleen gehangen

uitzicht grauwen

zonder spet of spat

laat ik mij ongevraagd

verankeren aan wal

omgeven door geknisper

geritsel en geruis

als fluistert alles saam

dan zingt de stilte naam

zo mensloos ongerept integer

reikt enkel reiger zich

de hals tot haast versteend

gespeend van mijn bestaan

zig-zaggen zwaluwstaarten

onzichtbare trapezes

voorbij mijn hoogtevrees

een kraai verkrast zich hees

ik tel zijn letterwaarden.

© JELOU

KATSUSHIKA HOKUSAI

SPOORZOEKEN

Kordaat

vecht zij tornado’s

biedt zij het hoofd

aan dat wat overspoelt

wat haar heeft meegesleept

nieuwe intonaties

geven onrust

een vraag naar hoe het gaat

verwordt tot angst

om afgekeurd

zoveel impressies nog te gaan

in stilte

te doorstaan of soms

gewoon niet meer te harden

flarden, beelden

schreeuwend onderdrukt

en wat is echt

tussen recht en krom

de som der delers telkens

weer berekend

hoe vertekend is het beeld

dat zij of juist de ander.

© JELOU

TERRAS-UITWAS

Daar zit je dan, op een rustiek, doch intiem terrasje voor je lievelingskroeg.

Biertje voor je neus, shag bij de hand, genietend van het straatbeeld.

Ouwe jongens krentenbrood, denk ik, want straks komt nog een bekende langs waar ik graag nog eens mee wil babbelen.

‘C’est formidable’ klinkt het opeens naast mij. ‘Formidable’….

Een donker slank geval ploft neer op de dichtstbijzijnde stoel.

‘Iek ben muzikant’ zegt het geval. ‘Iek speel in die Poelestraat op mon guitar en dan véél geld, hiel veel geld. Iek ook straks hier spelen. En jij?’

‘Versta je Nederlands?’ vraag ik.

‘Oui oui, c’est formidable.’

‘Ok, nou, ik doe aan poëzie. Ik ga straks iets voordragen hier.’

‘Oh lala, poëzie! C’est tres interessant!’

Er volgt een hommage over hoe formidable hij speelt, from the heart wel te verstaan, all from the heart, en tussen het halfbakken Frans, Engels en Nederlands door begrijp ik dat hij ook nog schildert en kunst exposeert. All gratuit, from the heart. Me hoela.

‘Mais, iek heb deze slot (hij houdt een fietsslot omhoog) kekocht voor € 14,95, en die moet ik verkopen, want iek heb €6 nodig voor die coffeeshop. Do you understand? I cannot drink before playink, although ik ben een bietje drunk van die wine, formidable wine, oh lala!

‘Heb jij ien fiets?’ vraagt de sprinkhaan. ‘Ja’, zeg ik, ‘met een hééél goed slot!

‘’ En tot oe laat bent jij hier? Tot 4 uur?’

‘Are you crazy!’, laat ik weten. ‘Ik heb nog 6 kienderen thuis. Ik ga vroeg weg.’

Getvergeme, denk ik, heb je weer zo’n klepzeiker. Aan zijn onrustige en opgefokte houding weet ik meteen wat voor vlees er niet op de BBQ komt. In elk geval niet op de mijne.

‘Tu est tres formidable, oui oui. Ga jij straks mee naar Poelestraat mij kijken en dan hiel viel geld?? I’m good! But first iek moet € 6 voor verkopen die slot. Dan iek hier komen spelen gratuit for the lieve man achter die bar. Do you understand me?’

Fuck your mother, denk ik, and your son will be your brother…… Leer mij de straattaal kennen.

Ik doe net of ik gek ben en knik ja en nee en laat em het schompes krijgen. Uiteraard blijf ik heel beleefd. Zo ben ik opgevoed.

En weg istie. ‘Formidable’ stevelt af op de coffeeshop.

‘Je hebt toch geen slot van hem gekocht hè’, vraagt de eigenaar bezorgd.

‘Welnee man’, zeg ik, ‘ik ken mijn pappenheimers inmiddels wel. Ik heb godzijdank ervaring met rioolratten. Als ik de kop zie ken ik de staart. Ik weet waar ik belasting voor betaal.

Doe mij nog maar een Palmpje. Formidable, fo-ho-ho-hormidable!’

© JELOU

SMAKEN VERSCHILLEN

Je ziet er wat verschoten uit

zo biologisch snel afbreekbaar

zo onbespoten

het zou de hitte kunnen zijn,

die klammig zweet

knisperend tot lederhuid,

sprokkelhout boven je ogen

mijn snoeischaar aardig bot

slakkenslijm doet wonderen

je bed met sla getuigt

van naakte inboorlingen,

en jij, natuurgetrouw

jij isoleert je ruig

je ziet er wat verschoten uit

zo’n net niet blije-kip-gradatie

zo uitgelopen

een baard waarin het zaad bewaard

van het ontbijt

zelfbereid meergranenbrood,

bijgestaan door witte strepen

sojamelk suprême

het zou een fase kunnen zijn

die lendendoek

en blootsvoets door het bos,

maar ik, ach wie ben ik

met mijn Gilette-Cultuur-Contour.

© JELOU

ALS DE KLOK SLAAT

Zeg me maar wanneer

de beide wijzers boven

waar de trap

en dan vooral

precies de juiste tree

zodat mijn muil

exact op tijd gelaten

geen onvertogen woord

mijn baljurk

vol muizenissen

in stilte gedoogd

enkel het glas

zal rijkelijk gevuld

zeker een rijtuig later

zeg me maar wanneer.

© JELOU

IN NEVEL GEHULD

Ademwasem klampt het glas

beslagen, wijl een hand zich strekt,

zich reikt om lijnen in de mist

te vormen tot contouren

een beeltenis van wat zij was.

Nagels krassen onverveerd

de scherpte van gedachtegoed

het opgevraagde helder nog

doch snel vervagen sporen

zijn mond verzucht zich nog een keer.

Naarstig en bijkans geschetst

zijn muze, prijkend in een waas

weerkaatst het zonlicht haar gelaat

ziet hij haar schoon gedaante

verbleken tot verreikend flets.

© JELOU

ANDERSOM

Op mijn kop

zomaar op mijn kop

en ik vroeg mij

of het anders zou

de wereld

zo

de eerste indruk

benen

de loopjes

mij langszij

stoere, slome, snelle,

schoenen te passen

bij hoe het hoofd

zou

en ik had schik

in andersom

te raden of de top

net zo plezant

als onder.

© JELOU