LETTERWAARDE

Hoe kwetsbaar je gelaat

in lief, zo lief jouw wezen

hoe immer steeds het vrezen

of jij jezelf wel waard

Je vraagt het mij bezwaard

Ik laat jou liefde lezen

door zinnen uit mijn mond

de O’s wat extra rond

de A’s sierlijk geschreven

opdat jij heel, heel even

weer voet op vaste grond.

© JELOU

IN DE KNOP

LOGICA

Als ik alle zinnen

met diepgang ooit gezegd

met liefde mij betuigd

zou moeten integreren

opdat wijsheid

mij daardoor vooruit

zou ik beter woordblind

modern gezien dyslectisch

omdat dat politiek correct

en in dat geval

zou integratie

gesubsidieerd verantwoord

ik een stapje verder

en geen ontwikkelingshulp

meer nodig

laat staan een datingsite.

© JELOU

SOMS STAAR IK MIJ EEN STONDE

doorheen het vensterglas

gefocust op een merel

een fluitconcert in trance

naar zinnen in een boek

waar spaties mij de maat

inhoud generlei waarde

de drukte door waarin

ik mij een mensenmassa

doorwaad als een decor

gesprekken van de dag

waarin slechts de mimiek

mij bij zonder te horen

als ben ik een passant

die enkel iets aanschouwt

ofschoon ik deel daarvan

het klaart mijn geest een stonde.

© JELOU

IK WEET VAN NIKS

Het is een onvoldongen feit

ik weet van niks

heb nooit iets geweten

ben alles vergeten

wat irrelevant van aard

ik heb een selectief geheugen

als het gaat

om hoe jij je inrichting

van je van vriend veranderd

je jurk te krap vergaard

je digitenne geen signaal

ik weet van niks

laat mij dus onwetend

mijn naam enkel bestaan

voor hen die mij bekend

het is een onvoldongen feit

dat ik van niks

dat ik geheel onschuldig

de deur zogenaamd knullig

gesloten, jouw komst ontwend.

© JELOU

NACHTBREINERS

Het diepste uit de mens

in rookwolken gevat

de nacht gezoet

door heimelijke lippen

asbakken jaloers

hoe wijn immer verwant

zij vangen keer op keer

restanten afvalwoorden

smeulend nog om dat

wat steeds weer uitgedrukt

en elk geheim bevat

een lispelende waarheid

legitiem onthuld

waar de zigeunerjongen

omhuld in klatergoud

de muur gelaten traant

niet dat het hem ontroert

hij is reeds lang gehangen

maar het Perzisch tafelkleed

meet misgetipte as

de mate van hoedanigheid

ontbijt voor psychologen.

© JELOU

SCHADUWSPEL

RAGFIJN

LAATSTE WENS

Doe mij maar plastic rozen

op mijn graf

schat

want weet je

ondanks dat ik ze haat

scheelt het je weer een loopje

om ze te verversen

die van de Action

zijn uiterst weerbestendig

dan hoeft de hond

niet immer weer het kiezel

evenmin jouw hakken

opdat zijn voetbed

en jouw leren stiletto’s

zonder geknirp behouden

klik-klak onze straat

opdat bekakt jouw noemer

de hond vertrouwd zijn goot.

© JELOU

VRIJHEID TEGEMOET

Op hol geslagen vee

gedreven door de schemer

Vooruít….vooruít!!

Ergens schreeuwt een mannenstem

voeten krijgen de sporen

kindergehuil weerklinkt en schril

doorklieft een kreet de meute

Een silhouet zijgt neer

De maan weet slechts zijn stonde

Heel vluchtig kijkt ze om

de warme bundel vastgeklampt

ternauwernood de hel ontsnapt

die mijlenver doch immer laait

haar hijgend lijf een veste

Vooruít……vooruít!!

Straks zal ze weer haar broers nabij

Koortsachtig wacht zij zee.

© JELOU

MOEDER NATUUR

Hoe wrang

het zwakke jong

geworpen uit het nest

de moederkloek

instinctief beseft

dat het geen kansen

hoe hoop

het ouderschap

het haast stabiele jong

geplaatst naar daar

opdat nog enkel

de laatste loodjes

nog slechts

dat ene door

op weg naar waar het zich

zelfstandig weet

kansen kan krijgen

een eigen toekomst

nog slechts

even geduld

omdat het eind in zicht

doch ‘slechts’ vervaagd

werpt het zichzelve

uit dat wat nest heet

het wil niet weten.

© JELOU

DRUKTE VERSUS STILTE

De boerderij is goed bevolkt

feestgedruis in volle gang

mijn bierglas manoeuvreert zich

tussen de ruggen door

Ik glimlach ‘mag ik even’

blijf her en der een tijdje staan

maak kennis met

en deel mijn naam

daar waar een klik aanwezig

Muziek wekt danspartijen

en tussen alle benen door

aai ik diverse katten

verbaasd om hun gemak

Een jonge jongen tikt mij aan

verhaalt over hun honden

wij lopen samen naar de schuur

waar kennels speelsheid blaffen

Vertederd hurken wij tesaam

koesteren natte tongen

strelen de vachten door de kooi

en wijl de stilte tijd verdrijft

wij iets gedeeld genieten

hoor ik heel even tussendoor

de menigte iets brallen

de katten vergezellen ons

als weten zij intuïtief

dat stilte evengoed een feest.

© JELOU

SCHUDDEN VOOR GEBRUIK

Geef mij onbeholpenheid

een teken dat

kwetsbaarheid te veel

dingen even weer ongrijpbaar

hul je in zwijgen

als het zover is, maar

geef eventjes het startsein

zodat ik mij

mijn plaats kan weten

mijn waardigheid kan houden

omdat dat los van jou

mijn liefde zal niet minder

omdat jij ietwat anders

juist sterker dan jij wilt

doch geef enkel wat hinten

zodra de tijd weer daar

slechts dan kan ik je ruimte

al weet ik niet waarom

dat is nu juist jouw stukje

waarin ik je zal laten

maar mocht het onverwijld

weer tijd voor samen deelbaar

tracht het dan te benoemen

in woorden of gebaar

slechts dan kan ik weer daar

als jij mij mens kunt duiden.

© JELOU

WIE HOREN WIL HORE

Zo halverwege mijn bestaan

-let wel: iets ruim genomen-

moet ik wat wijsheid toch in pacht

‘k heb er diep over nagedacht

en ben zover gekomen

dat ‘k er zeer weinig van verstaan

daar luisteren een ander woord

dan horen met de oren

’t verschil menigeen niet bekend

‘het hoort zo’ ben ik reeds gewend

doch klinkt mij als folklore

een klederdracht voor soort zoekt soort

om ergens bij te horen.

Zo halverwege mijn bestaan

haal ik wijsheid uit zinnen

onuitgesproken maar nabij

omdat het juist de doofheid zij

waarmee men moet beginnen

waarin het juiste woord vooraan.

© JELOU

HOE EEN KRAAI KRAST

als zijn territorium

vergast door anders-gevleugelden

hij delen moet met kauwen

die evenzo gewend

de snavel goed te roeren

mussen zich de daken lachen

omdat er eindelijk gelijken

terreur een koekje van eigen deeg

machtswellust verschuift

naarmate er meer soorten

ingedamde leefgebieden

tolerantie eisen

de kraai mag zich

gelukkig prijzen

dat ik mijn papegaai gekooid hou.

© JELOU

HOE LEVEN GEVIERD

Tussen oorlogen,

neergestorte vliegtuigen,

code oranje,

en een nieuwe

ziekenhuisbacterie door,

ontplooi ik mij ongegeneerd.

Ondanks duizenden dooien,

onverwachte massagraven,

doorlopende liquidaties,

bankroeten, faillissementen,

vermaak ik mij met vrienden.

Ik kan mij sexy voelen

ongeacht het aantal verminkten,

omdat het heel toevallig hen

gebeurde en niet mij.

Daarom kan ik mij blij

en zeer voldaan bewegen.

Zelfs tussen grote ego’s,

hete aardappelkelen door

laat ik mij rustig gelden

met boerenkool en worst

het lijkt een boerenmaaltijd

maar ieder propt zich vol.

Ondanks trieste verhalen

waar eindigheid een feit

proost ik geheid het leven

maar niet om te vergeten

doch juist hen in gedachten

die dat never, nooit meer.

© JELOU

HAAT KAN ZOMAAR

Weggevaagde huizen

een uiteengespatte bom

net als de lichaamsdelen

een bebloede romp

midden op de straat

kinderen die huilen

hun moeder onder puin

handen nog te klein

om haar eruit te graven

beelden van wat tanks

waarop triomf een feit

een overreden lijk slechts trots

En ik, ik ben beschaamd

omdat ik mij vandaag

zo uitgespeeld door iemand

dat een doodschop

met veel graagte in mijn brein

maar wat te doen

als mijn gedachten daad

mijn EHBO allang verlopen.

Hoe kan ik oordelen

als ik in wezen niet veel anders.

© JELOU