Het lijkt
absurd in deze tijd van crisis, maar ondanks de vele ontslagen, mensen die
financieel aan de grond komen te zitten, blijkt een groot deel van ons
vaderland (lees: het werkend deel) geen benul te hebben van wat het betekent om
niet meer ‘aan de bak’ te komen.
Laat staan
hoe het is om van de bijstand te leven. Alleen het wóórd al…….
Onder een
groot deel van de bevolking is dat nog steeds een onontgonnen gebied, oftewel
een ver-van-mijn-bedshow waarbij beeldvorming zo krom als een hoepel.
Helemaal
bij het woord ‘vrijwilligerswerk’. Want wie werkt er nu ‘gratis….’
Raak je op
je werk in gesprek met iemand die enthousiast is over de instelling en het
enthousiasme waarmee het team de zaken runt, dan krijg ik regelmatig de vraag: ‘En,
wat doe je in het echte leven?’ Als ik dan vraag wat ze met het echte leven
bedoelen, vragen ze je wat je dan als betaalde job doet. Want zoiets als dit
doe je toch niet voor je bestaan……
Vertel ze
dat je niet meer aan de bak komt en dit vrijwillig hebt gekozen, en plotseling
is de gespreksstof teneinde. Men kan er niet bij. Zoveel energie steken in iets
dat niet betaalt.
En opeens
lijkt de interesse verdwenen, terwijl er in zo’n onderling contact toch nog
meer leuke zaken zijn om over te praten. Niente. Men vindt het onbegrijpelijk.
‘Dat jij
niet aan de bak komt’, zei laatst een kennis die net met pensioen.
‘Nee
laiverd’, zeg ik, ‘ik ben reeds te oud, al heb ik een prima CV waarmee ik
overal inzetbaar ben. En zo velen met mij.’ Zij kan het niet bevatten.
Een
contactsite op internet waar allerhande alleenstaande ouders elkaar hetzij
virtueel, hetzij in het echt kunnen ontmoeten. Lijkt mij een leuke optie, want
in de buurtsuper in mijn wijkdorp kom ik weinig mensen van mijn kaliber tegen. Dus
wie weet.
Spontaan
reageert er iemand en al snel volgt er een spontaan en wederzijds aangenaam
schrijfcontact. Interesses en levensvisie blijken dezelfde, functies in werk
evenzo, tot de ander vraagt eens iets meer te vertellen over je werk.
Zo gezegd
zo gedaan. Je vertelt enthousiast over je werk, vermeldt erbij dat je helaas
niet meer betaald aan het werk bent maar vrijwillig, en wat voor bevrediging
dat biedt…….
En opeens
wordt je mail niet meer beantwoord.
Ok, het is
vakantietijd, dus die ander zal het druk hebben met zijn kind, werk of
anderzijds en je wacht gewoon. Maar na een week nog geen respons.
Dan
plotseling volgt er een kort mailtje van één zin: ‘we passen niet bij elkaar.’
Vreemd vind
ik dat. En eigenlijk ook weer niet.
Vreemd,
omdat je jezelf afvraagt wat onderling contact te maken heeft met iemands
financiële situatie, want er is immers geen sprake van ‘samenleven’ of wat dan
ook.
In dat
laatste geval zou ik me absoluut kunnen verplaatsen in de ander. Niemand wil
iemand die afhankelijk is van de bijstand. Kan ik me goed voorstellen.
Anderzijds
vraag je je af wat belangrijker is: de persoon of het inkomen. Want immers:
inkomen geeft zekerheid en status. Héb je iets dan bén je iemand.
Soms voel
je je haast een outsider die net de Nederlandse status heeft gekregen.
Geen
koophuis, geen spaargeld, geen royaal opgebouwd pensioen, geen auto, geen kids
die op een hockeyclub zitten of anderzijds (alhoewel aan intellect geen
gebrek), en dan ook nog eens geen betaalde baan!
Alsof je
achterover geleund vanuit je luie stoel niks doet en gratis je hand ophoudt.
Godzijdank
heb je dan nog bewust niet genoemd dat je bij een voedselbank loopt.
Want dan
wordt het pas heftig!
Dan heb je
afgedaan, word je geschaard onder de randgroepen der maatschappij.
Hopla!
Beeldvorming compleet!
Hoe triest.
Immens triest. En hoe onwetend en de kop in het zand.
Het kan een
ieder overkomen. De beste buurman met de beste baan.
De beste
ZZP-er die alle levenslust geïnvesteerd heeft in het opzetten van een zelfstandige
onderneming met het beste ondernemingsplan ooit.
Het maakt
niet uit.
Alleen de ‘gesettelde
orde’ heeft er nog geen weet van. Waarom zouden ze ook.
Tot het
moment dat ook zij op de waagschaal komen. Dan wordt het heet onder de voeten.
Dan zou de
auto weg moeten en zouden ze (schande oh schande) niet meer op vakantie kunnen.
Dan zouden ze meer zelf moeten koken en minder uit eten. En wat dan te doen
zonder oppas…… Heftig!
Ondertussen
werk ik gratis, besef ik hoezeer basale dingen van belang, gun ik iedereen de
luxe die hij of zij zich kan permitteren, maar heb er zelf vrede mee dat het
leven is zoals het is. En dat geeft enkel rust en daarnaast een tevredenheid,
omdat het steeds maar weer lukt de maand rond te komen zonder in de schulden te
staan. Mede dankzij vrienden die in hetzelfde pakket zitten. Je wordt er in elk
geval zeer creatief van en houdt er daadwerkelijke vrienden aan over. Gewoon om
het feit dat niemand iets te verliezen heeft. Ego’s doen er niet meer toe.
Daar
overleef je niet mee.
Voor mijn
kinderen hoop ik echter op een mentaliteitsverandering.
Ik kan het
hendelen, maar zij…………
© JELOU
