Henk past
niet in het plaatje.
Het plaatje
waar een titel uit moet komen, oftewel een diagnose. En een oplossing.
Henk heeft
allerhande testen gedaan, en daaruit blijkt dat zijn voorgaande titel (autisme-gerelateerd)
niet van toepassing is. Er komt een nieuwe uitwapperen. Tenminste, dat blijkt
het geval.
Henk past
ook niet op school. De zoveelste school. Van het hoogste niveau afgedaald naar
lager en nog lager. Hij heeft een groot verzuim omdat hij die dagen niet trekt,
en moet er van af, maar waar moet hij heen? Voor het speciaal onderwijs is hij
te goed, en begeleiding op school matcht niet met zijn hulpvraag. Daarnaast is
hij inmiddels aardig depressief bevonden en kan zich nergens op concentreren.
Dat beaamt Henk zelf ook.
Dé oplossing
ligt echter voorhanden: individueel onderwijs.
En nog op
maat ook! JOEPIE!!!
Henk mag
zelf aangeven hoeveel uren hij op die nieuwe ‘school’ per dag aankan, met welk
vak hij wil beginnen, en tijd en druk zijn geheel afwezig. Wat wil hij nog
meer!
Henk mag
kiezen of hij zijn huiswerk alleen doet in een kamertje, of dat hij dit wil
doen in een groepskamer. En voor vragen krijgt hij een speciale docent
toegewezen.
Henk blij,
ouders blij, en hoop glanst weer aan de horizon.
Er is
afgesproken dat Henk 3 ochtenden naar school zal gaan. Dat kan Henk aan.
En zo
gebeurt.
En zo
gebeurt er eigenlijk helemaal niéts.
Want de
school blijkt een verkapte huiswerkklas waar zelfstandig gewerkt en geleerd
wordt.
Waar een
enkele docent aanwezig is, enkel bevoegd algemene kennis over te dragen en niet
gespecialiseerd is in een bepaald vak. En die overdracht van kennis vindt enkel
plaats als de ‘leerling’ ernaar vraagt. Lesgeven zoals op een standaard school
behoort niet tot hun systeem..
Henk is
gefrustreerd. Want júist die uitleg over elk detail is voor hem zo belangrijk.
Die extra uitleg. En als hij die gekregen heeft kan hij weer verder. Dan valt
het kwartje meteen. Dat heeft de mentor van zijn vorige reguliere school
bevestigd.
Maar geen
nood, want Henk krijgt een pc toegewezen waarop hij een site kan bezoeken waar
alle informatie te vinden is.
Ondertussen
krijgt Henk gesprekken met de hulpverlening, want men wil in kaart brengen wat
nu het daadwerkelijke probleem van Henk is.
En daar zit
em nou net de clou.
Henk past
niet binnen de ‘hypothese’ die uit de testen naar voren komt.
De
hypothese, oftewel het veronderstelde antwoord op al zijn problemen, komt niet
overeen met het denken en doen van Henk. Het past er niet bij.
Ook is Henk
ondertussen gestart met weloverwogen medicatie. Met de nadruk op wéloverwogen,
want er is heel wat heen en weer gebrainstormd over diverse medicamenten.
De keuze
viel op anti-depressiva. En Henk is blij, want als dat zou werken, zou zijn
hoofd misschien ook beter werken. Dan zou hij misschien lesstof op kunnen nemen
wat nu niét het geval is. Hij lijkt wel een waterhoofd te hebben, want niets
blijft hangen.
Doch na
enkele weken, incluis verhoogde doseringen, verneemt Henk niks. Zelfs geen
bijwerkingen.
Ouders
luiden de noodklok en een evaluatie volgt.
De
psychiater krabt zich aan het hoofd, de hoofdbehandelaar idem dito, en opnieuw
trachten ze met de ouders en Henk samen een duidelijk beeld te krijgen van wat
er mis gaat.
Er wordt
hardop gebrainstormd en met de opmerkingen van de ouders komt men op een ander
spoor terecht. Een afgeleid spoor van depressie. Men komt tot de conclusie dat
er specifiekere testen afgelegd moeten worden.
En zo wordt
overeengekomen.
En zo zal
ook een spoed-evaluatie volgen met de Ridders van de Ronde tafel: de
leerplichtambtenaar, mentoren van de oude school, docenten/begeleiders van de
nieuwe, een maatschappelijk werker, de ouders, en de hulpverlening.
Men zal in
beraad moeten. Men zal een voorstel doen tot het voorlopig afschaffen van de
leerplicht, daar Henk niets leert, doch enkel verplicht aanwezig is voor de
wet.
Men zal
voorstellen dat een dagbesteding hem meer nut geeft.
Dit laatste
als voorlopige invulling van zijn bestaan, totdat middels verdere onderzoeken
duidelijk wordt wat Henk nu mankeert.
En dat kan
nog een lange tijd duren. Want er zijn wachtlijsten.
Ondertussen
is Henk murw geworden van alles. Hij is een slimme jongen, hoog ingeschaald op
Gymnasiumniveau, maar inmiddels zo afgestompt en ‘leeg’ in zijn hoofd dat hij
het VMBO nog niet eens zou kunnen bolwerken.
Volgens de
testen had hij een gemiddeld niveau, maar zijn informatie-verwerkingssnelheid
lag op een veel hoger level.
En deze
feitelijke wetenswaardigheden matchen dus niet met de praktijk.
Eén ding is
echter een feit: Henk blijkt steeds minder te onthouden, kan steeds minder
dingen verwoorden, en zelfs bij de cafetaria kan hij niet zijn bestelling doen.
Hijzelf geeft aan dat hij het gevoel heeft ‘achteruit’ te gaan. Hij verwoordt
het zo: ‘alsof mijn hersenen niet de woorden in mijn mond kunnen vormen wat ik
moet zeggen.’
En daar is
men van geschrokken.
De ouders
echter niet. Want dáár startten ooit alle problemen mee. Het niet kunnen
opnemen van lesstof, laat staan het begrijpen ervan. Ondanks zijn IQ.
En wat werd
op alle scholen als ondersteuning geboden? Huiswerkhulp in een huiswerkklas.
Wat inhoudt dat de leerling leert zijn huiswerk te structureren, zijn agenda
leert te beheren, en overzicht leert te krijgen over hetgeen hij moet doen.
En laat dat
nou nét hetgeen zijn waar Henk géén problemen mee heeft!!
© JELOU
