WERKPLEINONDERHOUD

haar borsten dienen protocollen

ik schud haar staatsgreep

neem plaats

op de burgerservicestoel

tot mijn nummer geaccordeerd

 

vatsige lippen

vuren ongeleide projectielen

langs mijn ongehoorde tijd

ik schuil mij achter werkdossiers

slechts vacatures zijn geraakt

 

ik herzie mijn houding

belijd oprecht mijn arbeidshonger

benoem mijn inspanningsvermogen

waarmee ik pijlen in de roos

doch zij kent enkel afvalwoorden

 

haar tepels zijn verhard

tronen weerbarstig het bureaublad

de opwinding vol kloven

want ik bevredig mij

voorbij het protocollenrijk

 

© JELOU

ONBEKEND BEKEND

Waar was het toch dat ik

jou op mijn netvlies

exact nog kan vertellen

wat je droeg

ik zie je nu, we groeten

ik ken jou maar

jij kent mij maar

waarvan ook alweer

je naam mij onbekend

tracht ik het te pakken

de herkenning van

je haar, je lach

zoiets kan ik niet uitstaan

waar was het toch dat ik

je steeds weer zag

en wij elkaar bekend

en opeens besef ik mij

dat ik geen Korsakov

maar jij de kassavrouw

die daags mijn koopjes bliept

al meer dan twintig jaar.

© JELOU

WAT HEET

het is een crime zeg jij

die prijzen van groente

fruit en

zelfs de eigen-merk-broden

zijn 40 cent gestegen

ik knik

en samen kijken we een film

op je nieuwe LED-scherm

schuif je vakantiebladen

van tafel

nu is er ruimte voor een glas

straks voor een ski-vakantie

jij weet wat het is

om krab te moeten leven

© JELOU

DEN ZONDAG

Wij droegen brave befjes

opdat geen aanstoot

in des Heeren Huis

al broeiden wij taboe

in bonte overbroekjes

onze gebreide kousen

sierden de halve dooien

in een busje van de Gall

op weg naar stadsgeloof

de stijve houten banken

mijn onderduikadres

voor hoge schaamroodschuld

zodra de Tien Geboden

mijn heidense vriendin

keek thuis intussen Tarzan

hun goddeloze chips

meer liefdevol geknabbeld

dan onze rollen King

en tijdens ’t eindgebed

vervloekte ik de goden

omdat ik haar juist lief.

© JELOU

AVONDMAAL

We aten versgebakken schuld

het zwartgeblakerd spek

verstrooid over de boeteborden

de pan bleek onverbiddelijk

gelijk mijn vaders ladenkast

vol ongekuiste vleesrecepten

dank u voor deze spijze

kreeg plots een and’re diepgang

© JELOU

GROEIVREES

Het was na gymnastiek

dat ik het zag

zij lag voor op ons

in leeftijdsstatistiek

lengte

en begroeiïng

ik stond verstijfd

dat hele lijf vol zwart

gewas

het krullend git

dat elke holte puilde

elke naad of vouw

zij lag voor op ons

was reeds een vrouw

een lichte snor zelfs daar

ik vond het niks

wenste mij vanaf toen

nooit een vrouw als zij

dat God het bij mij

wat kariger

en zuinig aan zou doen.

© JELOU

LIU SHENG HE (Chinese)

DROOMWERELD

Het is zíjn schilderij

waarin hij, alleen maar hij

kan dartelen en draaien daar

waar anderen verbannen,

kan zijn wat hij wil zijn

Doorheen de rode nevel

vol van sereniteit

verglijdt zijn tijd in rust

in daar waar hij bevrijd

verlichte passen zweeft

en zie, ze zijn er weer

de slierten grijs en blauw

als dagen ze hem uit

in ritmisch zachte vingers

om hem, om hem alleen

langs lang vergeten grauw

Hij tracht ze aan te raken

reikt vrij gelijk een kind

de vrolijkheid nabij

maar eenmaal in de buurt

lossen ze op, vervagen

doch zie, ze zijn er weer

en verder gaat het spel

zijn voeten deinen zand

zijn hoofd omringd door kleuren

in zijn, zijn niemandsland.

© JELOU

 N.a.v. het boek BOSIMMER

http://schrijverkain.nl/Bosimmer.html

VRIJE VLUCHT

De kamer leek vereeuwigd

tot een getralied samen

de gang een lang perron

met mensen zonder naam

Maaltijden dienden jaren

in zwijgzaam wachtend eten

tot steeds maar weer die schrik

als er opnieuw bericht

de tolk opnieuw verslag

De nacht stommelt rumoerig

verderop huilt een kind

het zijne ligt tevreden in slaap

diep weggegleden

bij haar, zijn trouwe vrouw

Hij staart het donker in

de brief nog in zijn handen

de stempelinkt vervaagd

door wat zijn ogen brandt

Zij knikt weloverwogen

de tijd van weten daar

hij tast wat in zijn zakken

vlijt zich zacht naast haar neder

en kust hun kind en haar

de kamer stil vereeuwigd

met mensen zonder naam.

© JELOU

WHO AM I

Wherever you’re laying your head

staring into the sky

never, no never ask why

memories sometimes seems drifting away

lost in the clouds without leaving a trace

‘cause one day they’re all coming by

Look at the birds with your eyes open wide

listen their every-day’s song

wait until sunset is whispering a sigh

a red-coloured glow you among

inhale the birth of the little green grass

waiting for spring just to come

laugh at a frog who is jumping too fast

while time is still going along

Wherever you’re laying your head

wondering what to do

never, no never ask who

can give you the answers about wrong or right

you only can share all your doubts and hold tight

to them who let you being you

Try to remember what love is about

count all your needs and your haves

notice in silence your soul en let out

the beautiful moments and laughs

look in the mirror and ask yourself true

if this is what you want to be

let go what others pretend you to do

and soon you can say: this is me

wherever you’re laying your head.

© JELOU