DE SPOORZOEKER

Hij wil zo graag gelukkigheid

en zoekt al heel zijn leven

naar net die ene mooie vrouw

die hem gelukkigheid en trouw

tot aan de dood wil geven.

Zeg luister eens, sprak ik hem toe,

wil jij dat in je leven?

Bedenk dan eerst te goeder trouw

hoeveel te geven jij háár zou

anders zit jij erneven.

Als dat een feit, zei hij geheid,

dan láát ik liefst het leven.

Doe wat je doen wilt, zei ik boud

doch de NS heeft oponthoud.

Gelukkigheid duurt even.

© JELOU

GRAFSMEEDWERKEN

Ze scharen roestpatronen

op ritme van vergankelijkheid

spijlen verbogen

vervoegd in oude windwerkwoorden

Ze vormen eenheden

beschermende domeinbewakers

die bijna net zo uitgestorven

als dat wat zij omheinen

doch fier houden zij stand

hun voeten in de aarde

waar woekergras zich raden laat

om wie hier ooit wanneer

Respectvol tronen zij

de tand des tijds in zwijgen

aan dat wat reeds allang voorbij

maar immer nog mag zijn.

© JELOU

TUSSEN MUREN

Tussen muren van fantasie

werp ik drempels op

schraap ik voegen weg

tot kieren hun handen los van steen

en één voor één zie ik ze schuiven

naar buiten tuimelen

hun echo’s kaatsend in het weidse

het licht van echtheid tegemoet

waartegen ik mij wapen

Groots kan het, verwarrend groots

een poel vol desolaat vertoeven

binnen het al dat naarstig wemelt

van druk en haast en waar naartoe

waar ik mij vragend tel

op schaduw van gedachten

hoeveel ik durf te leven

maar tegelijk verlangen kan

naar smelten in één kroes

en onverhoeds klim ik

terug waar licht de wereld

het gat der stenen muur

een welkom reservoir voor als ik loos.

© JELOU

DE OPTELSOMMER

Hij denkt in catacomben

geobsedeerd door dat

wat eenmaal dood, gevat

in onderaardse tomben.

Hij telt alles in lijken

die leesbaar op een steen

met cijfers kan hij geen

verhoudingen begrijpen.

Doch toen zijn moeder wijlen

raakte hij van de kook

want zij ging op in rook

om wormen te omzeilen.

Nu kan hij haar niet tellen

daar zij niet ondergronds

sindsdien loopt hij gefronst

constant haar naam te spellen.

Hij leeft een catacombe

haar huis zijn duisternis

hij wacht zichzelf gewist

klaar voor zijn optelsommen.

© JELOU

VOORBIJ DE DOOD

Doodgaan is geen einde

enkel een zwaar vaarwel

waarbij verdriet zich kronkelt

afgetakt zich stromen laat

gemis weerkaatst in echo’s lang

vanuit diepe valleien

doch de bergen weten

dat water zijn beloop

dat hoop en liefde immer

beantwoord door geloof

al denken wij valleien droog

de leegste dalen ooit

Gemis kent tijd noch grenzen

noch woorden in ’t verstaan

het is de diepste heimwee

die steeds opnieuw weerom

omdat wij mens, slechts mens

geloven geen garantie

doch doodgaan is geen einde

enkel een wachttijd tot

de zielen weer bijeen.

© JELOU

CARPE NOCTEM

Carpe Diem roept men

oftewel: pluk de dag

ik ben een beetje anders

ik pluk vooral des nachts

is het niet aan mijn lakens

dan wel in elke droom

aan allerhande zaken

die mij des daags getoond

hetzij des buren bloemen

of net die ene zin

die iemand uit wil spreken

tot mijn gepluk begint

Ik absorbeer de vruchten

die dagelijks mijn bord

en met een Carpe Noctem

pluk ik mijn nacht te kort

en wijl een nieuwe dag

mij Carpe Diem staart

vliegt fluks mijn middelvinger

rechtop in volle vaart.

© JELOU

© Lars van der Werf

LIEVE SIETSKO

Je blijft voor altijd mijn tweede vader

Die ik als tiener zo vaak heb gewenst

Wanneer zwarte wolken mijn thuisfront omgaven

ik mij geen weg meer wist dan slechts de jouwe

werd ik gekoesterd

omgeven door warmte

door liefde die mij volkomen vreemd

Jouw gezin werd mijn uitvalsbasis

jij en je humor mijn stil verbond

Het heeft mij verstevigd doorheen vele jaren

de grondslag gelegd die ik elders gemist

en waar ik op voort kon drijven

Sinds die tijd bleven wij verweven

ongeacht letterlijk weerzien of niet

Ik wist dat je ziek was, een sluimerend schemer

maar plots leek het beter, werd ik genodigd

voor een diner met mijn moeder tesaam

Ik wilde je koesteren

weerzien genieten

liefde betuigen als dank voor het al

doch eenmaal genodigd, doofde het kaarsje

Mijn moeder was jarig vandaag. Maar jij dood.

En nooit heb ik zo gehuild om de liefde

als ik vandaag de dag heb gedaan.

© JELOU

WAAR LIGT DE GRENS VAN RECHT

Hij heeft een recidiverend gedrag

de oude bajesklant

net als zijn urinewegen

een katheterzak doet wonderen

loopt als een tierelier

net als zijn rollator

doorheen de bajesgangen

hij preekt zijn recht op zorg

op aangepast vermogen

-hetgeen hemzelf ontbreekt-

de media ten dienste.

Een buurvrouw, dementerend,

in een verzorgingshuis

wacht dagen op een douche

woelt zich doorweekte luiers

huilt zich verward het kind

dat enkel nog kan wachten

op wie, wat of wanneer

zij kan helaas niet preken

over hetgeen haar recht

altoos heeft zij gezorgd

haar kinderen ten dienste.

© JELOU

IK TRACHT MENS MENS

Ik heb een oud geloof gebaard

waar zwangerschap geenszins inzake

en navelstrengen niet ter sprake

een exodus naar ’t hier bespaard.

‘k Betuig de dag zoals hij komt

de mens idem, hoe vormgegeven

het is mij allemaal om ’t even

of men nu lacht of klaagt en gromt.

Elkeen heeft zo zijn eigen rite

zijn dagelijkse partituur

al klinkt muziek niet altijd puur

maar vals soms als de sodemieter.

‘k Geniet de tel van het ervaren

hoe iemand is zoals hij is

opdat respect nooit uitgewist

en kwetsbaarheid een pure waarde.

‘k Betuig de mens zoals hij is

doch als respect van gene zijde

zich loos van alles haat laat leiden

zo laat ik hem zeer ongewis.

Elkeen heeft zo zijn ver verleden

wat onbevroed gerespecteerd

zo zal een ieder geserveerd

naar wat hij bijdraagt in het heden.

© JELOU

Ohara Shoson (Japanese)

OPDAT JE NU BEGRIJPT

Sorry lief, ik zal direct zijn, net zoals altijd.

Op een of andere manier, heb ik steeds het gevoel

dat alles heel misschien, klaarblijkelijk niet duidelijk

tenminste als het gaat om dat wat wij helder voor ogen

als je begrijpt wat ik bedoel.

Niet dat ik je kwetsen wil want dat zet slechte zoden

aan de dijk van ons bestaan, waar die dan ook gelegen

daar jij weet dat mijn richtingsgevoel vaak buitensporig

een plaatsbepaling mis kan slaan zoals een tang het varken

spreekwoordelijk gezegd.

Het is ontegenzeg’lijk waar dat mijn spreekvaardigheid

niet onder doet aan die van jou, alhoewel jouw stiltes

mijn spaties overtreffen in een climax onbenoembaar

en dan zijn de alinea’s nog niet eens inbegrepen

laat staan het kantlijnwit.

Het is gewoon een feit. Onze texturen matchen niet

ondanks het materiaal.

Als je begrijpt wat ik bedoel.

© JELOU