ZIJ KON DE DRAAD NIET KRIJGEN

Een ketting

rijgen

parels

verkrijgen

telkens weer

een mooi exemplaar

de waarde

kennen

het snoer

verlengen

elke keer

wat kralen weer daar

schoonheid

weten

de hals

gemeten

tonen hoe

de ketting je staat

parels

weerkaatsen

missen

het plaatsen

van de knoop

die hoort bij de draad.

© JELOU

EEN VROUW EEN VROUW

Haar mooiste jurk ontvouwt zich

glijdt strelend als een tweede huid

omheen haar zachte welvingen

waar trots en fierheid immer nog

gepast en vol gedragen

de handen koesterend die ooit

Haar leest legt huid de klemtoon uit

zodat die als verfijnd cocon

omsluiten kan wat smaller oogt

maar de accent aigu verschuift

naar wat bewust daarboven

Haar heupen hebben zich ontplooid

zij waden zich omhuld en rijk

aan een gewild genoemd dessert

het nieuwe weefsel door

de parelschulp veinzend in rust

doch stof laat zich niet spreken

Voorbij haar dijen ligt de zoom

van mooi bedekt verpozen

haar benen weten zich wel raad

zonder ontvouwen tweede huid

zij hebben dat niet nodig

Zij sieren zich in hooggehakt

waar aangespannen kuiten

geklak op tegels blikken vangt

die verder gaan dan benenhoog

langs zomen van haar mooiste jurk

haar ego glijdend strelend.

© JELOU

WENSDROOM

bergen

ik droom mij bergen

met glooiingen en paden onverwacht

die slingerend omhoog

geheimen dragen als bij nacht

en als een kind zo onbevangen

de passen vrolijk voort

luisterend naar de geluiden

die ik nimmer nooit nog heb gehoord

beekjes die zich kabbelend maskeren

zacht geritsel waar het is bebost

stilstaan bij een plotseling gefladder

geuren inhaleren en dan verder

hogerop tot waar de top

weten dat het uitzicht steeds verrassend

elke horizon weer anders oogt

en eenmaal daar in stilte uren staren

genietend en geheel gedachteloos

© JELOU

OPTREDEN KOLDER FONS

KANTINETIJD

Het is weer tutu-dag. Een lekker warm verpozen

voor ouders die hun kind’ren verantwoord op ballet

een maxi-cosi krijst, de moeder wil het lozen

zonder pardon wordt babylief op kantoor gezet

Het zijn de twee-verdieners die voorrecht tot een recht

ze willen rust na werken, ploffen bank en stoelen

terwijl hun kroost onrustig, wachtend zit te joelen

maar vraag naar een kop koffie wordt nimmer neergelegd

geen woord wordt er gesproken, men zit er ongestoord

een laptop op de schoot, of wat lectuur te lezen

totdat de deurbel klingelt, hun stilte wordt doorboord

Twee moeders komen binnen, bijstand leidt hun wezen

altijd weer een glimlach klaar, groetend naar wie bezig

respons blijft uit, doch ik besluit een gratis thee-akkoord.

© JELOU

TRANENDEUGD

Mijn moeder kan huilen

tranen toveren

die ze altijd heeft gewenst

vijfenzeventig jaren lang

geen traan gelaten

verdriet gedoogd

als zou zand der woestijnen

haar ogen droog

Mijn moeder kan huilen

waarom maakt niet uit

ik geniet haar tranendal

emoties tonen was ooit taboe

al zaten ze huizenhoog

maar eenmaal gekomen

begint het te stromen

als een waterval.

© JELOU

HET SUBTIELE

Het is het fragment

van dat kleine moment

dat een dag zo kostbaar maakt

al draait de mallemolen door

lijkt soms het einde zoek

in wachten op of zoeken naar

van hot naar her of ergens waar

zekerheid kan geboekt

een glimlach na een goed gesprek

een kus zomaar spontaan

het weten dat er iemand is

door wie je af en toe gemist

jou kent en jouw bestaan

al lijkt een avond eindeloos

de kamer leeg en stil

het hoofd zich breekt over het hoe,

wanneer en waar, en wat de clou

van wat een ieder wil

het is het fragment

van dat kleine moment

dat onverwacht iemand belt.

© JELOU

OCHTENDSTOND

de wekker cijfert nog geen vier

er zit een hartslag op mijn bed

waar kus erop niet helpt

doodgaan klampt mijn dekbed

maar het is nog lang geen tijd

het tolt alleen

en praat in draf

mijn digitale polsband wint

het ruimschoots van de wekker

zijn prijs

een snoepje voor het slapen

en een broodje pindakaas

ergens snurkt een hond zijn hok

maar deze dag is doof

ik schenk mij zwarte ochtendthee

© JELOU

COWTROUW

A cow is a cow, no matter how

I met her a couple of years from now

she lives inside a little town

with a man called Mr Grape

She philosophizes day by day

you’d better look out what you have to say

cause she’s too smart and knows the way

between truth and something fake

A cow is a cow, but this one looks

like no other cow you have seen in books

she’s climbing christmastrees and cooks

ev’ry meal just on her own

She weekly wipes out the toilet where

her boss Mr Grape has been sitting there

although she always is aware

of the smell she’d never known

This cow is a cow, a special one

who’s sharing her life with her boss –how come-

she always does what must be done

as humorous as he

They’re mates in the way they want to live

a cow stays a cow, but has much to give

and even when he’s old and stiff

she always, ever be.

© JELOU

VALENTIJN

Vandaag is weer de dag

dat ik aanbeden, fans te over,

maar omwille van de buurt

heb ik een boedelbak gehuurd

zodat de stapels chocola,

bloemstukken en etcetera

mijn tuinpad niet barricaderen

door Jan, of Piet, of welke lover.

Een kaartje op zo’n tijd

kan ik waarderen, mij verblijden,

net als rozen voor mijn vaas

doch vorig jaar werd het te dwaas:

omdat mijn brievenbus te sluik

wierp men de post door ’t kattenluik,

een stapel waar niet door te komen

en ik de kat uit moest bevrijden.

Vandaar nu het advies

aan hen die mij aanbidden, loven:

leg uw liefdevol gebaar

zacht in de boedelbak, alwaar

ik mij verblijden zal, elk uur

met wat een liefhebber mij stuurt

want elke vrouw wordt graag aanbeden

al gaat de grootsheid mij te boven.

© JELOU

VERBONDENHEID

Loslaten in liefde

geeft pijn een and’re kleur

als houden van kan voortbestaan

zielen verbonden blijven

omwille van hetgeen gedeeld

en niet meer weg te denken

het hart zal nimmer zwart

omdat er geen rancune

doch enkel openheid

waar liefde op gedijt

in welke vorm dan ook.

© JELOU

DE GEGOEDE KUDDE

Wat is een mens zonder zichzelf

enkel een holle frase

waar ledigheid slechts dán gevuld

wanneer hij door zijn soort omhuld

daags in de wei kan grazen

de koppen naar dezelfde kant

de volgzaamheid typerend

een inzicht op wat leven biedt

enkel gekauw op gras of riet

zolang het te verteren

dat staarten nimmer vliegen slaan

in identieke stijlen

herkent men niet omdat de blik

der koppen louter is gericht

naar daar waar gras doet kwijlen.

© JELOU

EEN VREEMDE ONTMOETING

De ruimte straalt een warmte uit

waarin ik mij behaaglijk

en vreemd genoeg volkomen thuis

Het is er licht. Een tafel staat

uitnodigend te wachten

de kop en schotels uitgestald

op een ragfijn gemaasd wit kleed,

bewerkt met kleurensteken

Plots staat ze daar, de moeder van

ze schudt mijn beide handen

en net als ik mij haar mijn naam,

leidt zij mij rond in haar bestaan

als kent ze mij al langer

Ik zie borduursels overal

in lijsten of op kleden

zelfs uit de ramen meters stof

waar handwerk haar verleden

zachtjes laat wiegen op de wind

Verwonderd blijf ik staan en net

als ik haar iets wil vragen

vervaagt een glimlach met haar beeld.

© JELOU

ROEST

WAT IK VERKREEG

Ja, als de trein, trein

mij nu eens neemt, neemt

naar elk moment waar ik mij herboren

dan kan ik heel misschien

verwonderd om mij zien

dat wat ik voelde nooit echt verloren

wat ik verkreeg

en weggaf in geraakt

nimmer en nooit volmaakt

maar mij mag toebehoren

zolang mijn tijd in tijd verglijdt

Ik spel mijn namen zonder letterwaarde

tel alle kiezels die ik op mijn pad

loop door een park, ruik vochtigheid van aarde

op zoek naar mos waar ik mijn treden zacht

een merel fluit, de dag is weer begonnen

nog voor de wekker gaat ben ik eruit

ik overdenk de stilte elke stonde

zolang zij daar is en mij nauw omsluit

Ja, als de trein, trein

mij nu eens neemt, neemt

naar elk moment wat mij diep vervulde

dan kan ik heel misschien

bewuster om mij zien

dat wat ik voelde te veel verhulde

Ik mis mijn kansen al heb ik er vele

lach naar de mensen die mij tegemoet

bezig mijn tijd met dat wat ik kan delen

opdat wie goed doet immer goed ontmoet

de nacht valt in, de tijd om stil te zwijgen

het dekbed trek ik zachtjes om me heen

ik kan de schone slaap nog immer krijgen

vannacht heb ik het bed voor mij alleen.

Ja, als de trein, trein

mij nu eens neemt, neemt

naar elk moment waar ik mij herboren

dan kan ik heel misschien

verwonderd om mij zien

dat wat ik voelde nooit echt verloren

wat ik verkreeg

en weggaf in geraakt

nimmer en nooit volmaakt

maar mij mag toebehoren

in dromen waar de de tijd verglijdt.

© JELOU

SPIEGELING