ISOLATIE

Waar leeg ik mijn tergend hoofd

vang ik de storm van zinnen

in tijdloos donker

ik prevel en herhaal

tot staal vervalt in echo’s

opnieuw verhaalt

en letters loslaat op beton

geschreeuw vult holtes

doorheen mijn warrig brein

ik pijnig mij aan tijd

aan dat wat ik vergeet

had ik verdomme maar een pen

ik prevel en herhaal

dreun zinnen om wat heeft nut

als donker mijn bestaan

geluid slechts waarheid kruipt

als enig zeker weten

voetstappen mijn houvast

ze stoppen bij mijn deur

en weer ben ik het kwijt

de volgorde van woorden

ergens schuift een hand

wat voer doorheen een luik

het krast en schrapt mijn letters

prevel en herhaal

prevel en herhaal…….

© JELOU

THINGS TO DO IN 2013

Een nieuw gebit aanschaffen………
maar dan eentje met haar op de tanden

Mijn beddegoed verschonen……….
alhoewel ik dat een jaar geleden ook al heb gedaan

Deelnemen aan de campagne “Pruim je rijk”……….
Dé tegenpool van het anti-rookbeleid en helemaal “hot” in 2013

Net doen of ik blont ben……….
Het verschil merkt men toch niet

Op tijd gaan slapen……….
Op mijn werk lukt dat meestal wel

Mijn beenharen niet scheren maar stylen……….
in het kader van Natuurbehoud

Mijn strijkgoed naar de buren brengen……….
want zulke uitgestreken gezichten heb ik nog nooit gezien
  

Regelmatiger de hond uitlaten……….
Heb ik geen hond?? Oef!! Bof ik even!

Zeggen dat iedereen mijn rug op kan……..
Mmmm….bij nader inzien toch maar niet.

© JELOU

JOUW KONINKRIJK

een baljurk siert jouw wezen

zwiert onderaan je glimlach

opgepoetste wangen

gemarkeerde ogen met

kijk eens hoe gelukkig

spiegel, spiegel aan de wand

zit mijn lipstick nog perfect

ik vang verblijd je blik

een hand zwaait etiquette

verwuift mijn dichterbij

ik roep je bij je naam

maar die lijkt ongeboren

 ik draai me om

de rode lange loper

toont een afdruk van je hakken

we hebben nog steeds

dezelfde maat

© JELOU

ONVOORSPELBAAR

BUURTSUPER-ONTMOETINGEN

Denk je even “snel” met je dochter een boodschapje te halen voor sluitingstijd.

Lopen wij ons prachtig overdekte winkelcentrum binnen, komt ons een oud strompelend Moluks vrouwtje tegemoet achter een rollator.

Nu komen ons wel meer mensen tegemoet, want de ingang is tevens de uitgang, maar op een of andere manier priemden die oogjes onze kant uit. De rollator schoof dan weer naar links, dan weer naar rechts, en ondertussen vroeg ik me af of ze wel wist waar ze heen moest.

Onze blikken vangen elkaar en inderdaad, het vrouwtje komt uiteindelijk specifiek onze richting uitgestrompeld. “Die is de weg kwijt”, denk ik.

Ik dus stilstaan en wachten tot ze bij ons komt, want behulpzaam wil ik wel zijn.

Onze wijk is vergeven van de demente bejaarden die in het kader van de zelfredzaamheid loslopen, dus ik ben geheel voorbereid om het mensje onder mijn hoede te nemen naar daar waar ze heen moet.

Kijkt het vrouwtje me opeens doordringend aan en vraagt: “Gelooft u in Jezus?”

Ik kijk haar even verbouwereerd aan en ook mijn dochter weet niet wat ze eraan heeft.

“Och”, zeg ik vriendelijk, “eigenlijk niet. Ik geloof wel in hogere machten, maar niet specifiek in Jezus.”

“Nee, geen hogere machten”, antwoord het ouwetje. “Ik bedoel: geloof je in Jezus, de zoon van God?”

“Nee”, zeg ik, “maar wel in God en de Zeven dwergen.”

Twee ogen kijken me verwilderd aan, en voor ik het goed en wel besef drentelt ze kwiek en in derde versnelling weg.

Blijkbaar nu toch de weg kwijt, want de zeven dwergen weet ze vast niet te vinden.

Maar wel met de Heilige geest op de hielen zo te zien………

Dan komt het wel goed.

© JELOU

KROEGENTOCHT ENER HEILSSOLDAAT

Hoe oud in nieuw de bar collecteert

in heuse kuise kousen,
het hemd de rok nog nader komt
tussen beschonken navels,
waar eender, maar dan onbedekt,
het staren is begonnen

Hoe oud in nieuw het kruis vertaalt
in bellen per mobieltje,
gemixte tijd een hoedje draagt
langs krukken Replay-heupen,
waar lol of lust geen fooien schroomt
voor rammelende gleuven.

© JELOU

DE DINGEN DIE OM NIET

De dingen van de dag.

Als waren ze nooit anders.

De sneeuw die komt en gaat

en staat voor massa’s mensen

die graaien in de schappen

naar weer een kerstkleurhype

extravagante kaarsen

voor bij de camembert

want flair geeft smaak aan toastjes

behalve bij de buurman

die zich slechts eenzaam kauwt.

De dingen die om niet.

Zoals jou mailen, bellen.

Het gaat zo ongemerkt

gewoontetrouw vertellen

hoe dagen ons vervagen

en toch weer lachen doen

je ingetoetste nummer

verbreek ik ongehoord

je flair en smaak van leven

voorbij de camemwattes

bewaar ik, woord voor woord.

© JELOU

KERSTKAARTEN

Aan

Miep, Mees, Moos, Marie en Mantsje,

Kees, Koos, Klaas en Karel-Jan:

Heil en zegen op uw wegen

als u tenminste rijden kan

Peter, Pientje, Pat en Posse,

Lies, Leen, Lot en Lodewijk:

Fijne Kerst vanuit het noorden

den aarde kruipend door het slijk

Rob, Riek, Rens, Rian en Rinske,

Govert, Gerard, Guus en Griet:

Have a merry, merry Christmas

een wijnfles kan zelfs op krediet

Antje, Alie, Aad en Amber,

Fiet, Fen, Fasse en Florijn:

Wederom een fijne kerstgroet

voor weer een dis vol met chagrijn

Bart, Bess, Bouke en verkleefden,

Huib, Henk, Hans, Hubert en Hein:

Retourneer ons eens een kaartje

dan ziet men goed hoe close wij zijn.

© JELOU

MIJN BUURVOUW

*Zwarte kraaien op het hek.

De geur van rottend vlees

wasemt door mijn muren.

Mijn buurvrouw is weer thuis,

zucht.*

Vuile ratten rennen weg

De maaien rond haar leest

draaien overuren.

Mijn buurvrouw rochelt hees,

kucht.

Schimmels kruipen langs haar dij.

Een leger vliegen spat

stuiterend de ramen.

Ik hul mij vast in zwart,

trouw.

Blauwgeaderd moet zij zijn.

De klank van hard gesmak

ettert door mijn kamer.

Men zwelgt haar met gemak,

rauw.

Vele uren zit ik uit.

Een doffe dreun weerklinkt

hoorbaar van hier neven.

De rotte vleesklomp slinkt,

bonkt.

Taaie pezen hangen huid.

Een weeïg lijf verzinkt

laat zich bodem kleven.

De geur van stilte zingt,

lonkt.

© JELOU

 * Met dank aan Stephan Stoop

voor de eerste strofe

DANS DE DANS

Vanachter mijn verdeeldheid

zie ik een dans ontspringen

maat en ritme

vervloeien in één lijn

gordijnen gooi ik open

trek kreukels uit de plooien

het uitzicht tegemoet

mijn schaduw laat zich lozen

in nagelaten nevel

zijn eeuwige nabijheid

vervagen in wat niet

glimpen wil ik vangen

de ongekende passen

als adem stil verstaan

mijn blikken inhaleren

de zwierende contouren

vorm en passie

verademend vooruit.

© JELOU

HEKEL VRAAGSTUK

Wat is het hijgvermogen

als de hartslag van oom Kees

tot 60 keer komt per minuut

Jannes 5 maal harder sjeest

dan ome Kees bij zijn debuut

waardoor zijn bloeddruk hoger

Piet zich lens trapt op een fiets

die als zijn kunstklep klappert

bij elke kilometerpaal

Ruud met zware shag gewiekst

een groter longeffect behaalt

dan ’t piepen van Piets trapper

Zoek de verschillen.

© JELOU

HET PARADIJS

Er was er eens een Heer
die schiep op eigen wijs
een vet mooi groenig parkje
en noemde 't Paradijs

Nu wilde er de Heer
bewoners in zijn groen
hij mailde toen Roodkapje
een meisje met fatsoen

Maar zie dat Paradijs
werd al heel snel bekend
en van diverse kanten
kwam men erheen gerend

Vrouw Holle met haar kroost
het elfje Rin-Tin-Tin
de lieve Zeven Dwergen
en zelfs de broeders Grimm

De Heer was vet tevree
en had er dikke lol
maar na een heel klein poosje
werd het er aardig vol

Het werd de Heer te druk
en 't groen werd vaak geplet
toen heeft hij er heel netjes
wat hekjes om gezet

De Heer was in zijn sas
zijn sprookjestuin was gaaf
ik wil er ook es kijken
dus Google ik vanaaf

Ik weet niet waar het ligt
ik heb nog niet gezocht
ik hoop nog dat er kaartjes zijn
want 't schijnt snel uitverkocht.

© JELOU

WARWICK GOBLE

VERTEL ME JE HANDEN

waar kronkelige lijnen

zich ongrijpbaar nestelen

verwarde vuisten

koortsachtig dagen woelen

kop noch staart geweten

welke tak houvast

waar weggeraakte ogen

blikken niet meer vangen

gejaagde woorden

struikelklokken luiden

huis en haard vergleden

naar een ander spoor

vertel me je handen

desnoods in vreemde talen

zodat ze bedding

in raakbaar en nabij

© JELOU

GEKLEURD

vraag me niet naar

de zon

de maan

al lijkt geel zo vanzelfsprekend

men rekent groen

als ik het gras

betitelt rood

als ik het bloed

ik denk niet lucht

in enkel blauw

ik lees zelfs zwart

in witte spaties

en in het wolkendek

ontbreken schapen

omdat ik olifanten tel

© JELOU

VERBLIND

Laat maar los die hemel

verlangend reikend, op de tast

naar zinderend het licht

het witte doek vol cherubijnen

omlijst met klatergoud

bazuingeschal kan klinken

langs zijden lendewindsels

Hosanna overvloedig

opdat uw moede voeten

gezalfd en minder zwaar

aanschouw de druivenranken

de wijngaarden langs heuvels

de akkers vol gewassen

waar men het daag’lijks brood

plant een Terebinth

waar liefde ligt vereeuwigd

omarm uw ware naaktheid

in spiegels van de ziel

en zie, het Hof van Eden

zij waar u immer naderbij

doch gij sloeg slechts de ogen

hoog op, verblind door dat

wat zoeken nimmer vindt.

© JELOU

UITZONDERLIJK

Het klinkt wat vreemd

een lijk vermoord

de dood

zo ongehoord

om zeep geholpen

alsof één keer

nog niet genoeg

het lijk

om aandacht vroeg

door grond bedolven

er was gespit

die ene nacht

de dood

zeer onverwacht

het hart ontnomen

men gist en raadt

hoe zoiets kan

een moord

die dooier dan

de dood doet komen.

© JELOU

KOTO SHAKUHACHI (Japanese trad. music)

http://youtube.com

HOE LATER ZOU

je blondgrijzige krullen

dansend boven letters

waar standaardkapitalen

compleet een nieuwe tijd

omheind door wolken rook

lijkt nú even verdwenen

je oude secretaire

getuige van wat speelt

het bonkt, het kraakt

koortsachtig vliegen beelden

verhalend door de schemer

het licht nog enkel jouw

het goede, het kwade,

je schrijft je grenzen verder

ze roepen vreemde vragen

losbandig van wat hoort

ik gniffel in mijn hoek

op zoek naar eigen zinnen

proost op jouw personages

met saam gekochte wijn

© JELOU

ONE FOOT IN THE GRAVE

Het moest zo zijn. Deze dag, zoals het kwam….

Poes had, na haar overlijden, reeds een volle week in de vriezer gebivakkeerd. Lekker tussen de slavinken, worteltjes en gehaktballen in. Een vlezig geheel dus..
Ik weet het, het klinkt wat onaangenaam, maar qua soortelijke abstractie paste ze geheel in het assortiment.
De reden voor deze tijdelijke begraafplaats was de absentie van een van de kids. Een tussentijdse vluchtige begrafenis buitenshuis zonder haar aanwezigheid zou een behoorlijk trauma opgeleverd hebben, vandaar.

En nu was het moment supreme daar…..het ter aarde bestellen der katachtige.
Het voorwerk had ik reeds trouw en aandachtig uitgevoerd: het doorklieven van een droge, met boomwortel doorweven stuk aarde, tot een rechthoekig gat, waarin Poes eerbiedig neergelaten kon worden in haar rieten Mozesmandje.

Het ritueel verliep, in aanwezigheid van 2 eigen kids plus vriendje, naar tevredenheid. Geen tranen meer, geen officiële lofbetuigingen, want dat verwerkingsproces was reeds begonnen tijdens poes haar verblijf in den vriezer. Daar had zij al verscheidene rouwbetuigingen neergeschreven gekregen, en nog wat nagesynchroniseerde portretjes van haar, evenals enkele tussentijds gekiekte fotootjes door dochterlief.

Poes rustte in vrede, voorzien van een handmade halsketting, welke het beessie aangemeten kreeg terwijl ze in ijsverstijfde staat in de almachtige vriezer lag te egotrippen. Kids hebben wat dat betreft geen schroom voor de dood of anderszins. Het proces op zich lag continue open en bloot ter inzage, en met enige uitleg werd dat van ganser harte aangenomen en psychologisch ordentelijk in fragmenten in de hersenen gerangschikt.
Lang leve de psychologie!

Aldus de teraardebestelling. Poes werd overgeheveld van een plastic bak naar het sfeervolle Mozesmandje, daar plastic enige tijd behoeft te verteren, als het ooit al eens verteren zal in zo’n eeuwig meegaande PVC-staat. HUP!, tekeningen erop gevleid, laatste groet gebracht, een blankhouten Ikea kastplank erover en de boel kon dichtgegrond worden met de aloude spade. Op de vraag of het hiermede nou geëindigd was gaf ik een bevestigend antwoord, en zie, de kids gingen dartel en vrolijk huns weegs.

Moeders zou nu in gezwinde, doch statige spoed, het graf dichten en er een heilig kruisje op plaatsen ter nagedachtenis aan Poes. Dé poes wel te verstaan….
Zij was het begin van een hele keten poezen, allemaal genetisch familiair belast.
Aldus even een voet schrap gezet op de aarde, enkele centimeters van het graf verwijderd, om alle krachten te bundelen voor het op de schop nemen van een stapel aarde voor Poes haar laatste rustplaats.

Maar Oh Hemel! Zie de voet! Zij zakte plompverloren een halve meter de diepte in!! Wat was dat?? Oh, Grote Goedheid!! Terwijl een lichtverroest ijzeren frame zichtbaar werd aan het daglicht, bleek de voet bodem gezet te hebben in het graf van Poes numero 1, reeds een jaar geleden gaan hemelen rond deze tijd en begraven op voetstapafstand van dé Poes!
Sodeju, als de wiedeweer de wreef eruit gewrikt, snel met de spade een kilo aarde erin gedumpt, om ervoor te zorgen dat ashes-to-ashes niet voor het oog zichtbaar zou worden…zucht!! Dat was op het nippertje…..
Want als middelste dochterlief dat in de gaten had gekregen, had ze het stoffelijk doorgewroete, platgetrapte kattengeraamte aan de buitenlucht hebben willen blootleggen, puur uit anatomische belangstelling…..iets wat mij nou niet bepaald het moment leek, gezien de staat van verwording…..

Afijn, snel alles gedicht dus, en om hernieuwde vertrapping of voetverzinking tegen te gaan, snel wat graszoden elders uit de tuin afgestoken, en daarmede het heilige graf of graven bekleed. En om het geheel wat minder toegankelijk alsmede aantrekkelijk te maken voor opgravingen ( dochterlief is zeer gebiologeerd door de natuur) pootte ik er een lieflijk uitziende Hortensiastruik voor om den toegang wat te verhinderen.

En terwijl ik het tuingereedschap opruimde alvorens de grafgrond geëgaliseerd te hebben, liep kat numero 3 gemoedelijk met mij mee achterdeurwaarts. Hij had inmiddels uitgebreid het hele proces kunnen volgen, ter voorbereiding op zijn toekomstig heengaan een dezer maanden, want ook hij was der dagen oud….

Het moest zo zijn…..zo’n dag als deze……..
© JELOU

VOGELVRIJ

Gilde de maan nou zo
of kreunde de aarde
vingerkrommend mank

verschoten enkelbanden
weten de kneepjes,
kleuren blossen
slechts nog ingevallen

als ik mijn pas versnel
piepen schors en bast
gangen in mijn longen,
knapperig verdorst

ik pluk lucht bijeen
voor een gewichtig uitzicht,
laat spons en zeem zelfs
baantjes trekken

oren spitsen uitwas
maar de maan slijpt richting
niet meer in haar glazen.

© JELOU

DON HONG-OAI (fotography)

TUSSEN PALEN

je hangt zo mooi te wapperen

aan je satijnen bandjes

je heupen draaien op de wind

dan links om, dan weer rechts

het kanten randje onderaan

al kirrend van extase

ik zoek je slanke benen

ze zwaaien ietsje verderop

en wagen een spagaat

tussen de zwarte mazen

het plaatje lijkt te kloppen

maar niets is minder waar

want naast jou hangt een boer

in baaien ondergoed

het middeleeuwse elastiek

zo breed als twee lamellen

dat is geen kijk gelijk

bij mij thuis hang je beter

© JELOU

DOUCHEKOP-LIEFDE

schimmelsporen op de muur

bevriend ik met jouw naam

ze voegen zich gewillig

dat is wat schimmels doen

ze kruipen daar waar ik

het afvoerputje staar

nevel mij maskeert

vol lispelende woorden

ik spetter heimweewater

naar jouw vergeten aftershave

en oefen schuimballades

dat is wat gekken doen

ze krijgen plots de geest

als douchekop liefde sproeit

wanen zich het rijk

der vrijheid lustig meester

ik galm poëtisch zinnen

naar het geopend schimmelraam

als spoor ik voor geen meter

dat is wat liefde doet

© JELOU

GOD EN DE ZEVEN DWERGEN

De lang geleden herfst

je appelrode wangen

in een glazen kist

alsof ik toen al wist

dat sprookjes nimmer waar

dat God en broeders Grimm

de ladder veel te hoog

maar dat je opgetild

door onverwachte handen

reiken kon naar ginds

en dat ik vanaf sinds

slechts vage beelden spaar

van foto’s in een album

tot dwergen in mijn hoofd.

© JELOU

VERTAAL HET MIJ

Geef mij een hint

al is het maar een stille

waar ik mijn handen

mijn voeten

en mijn hoofd

als alles mij zo vreemd

ik schijn jou lief

zo spreekt jouw mond

maar waar laat ik

jouw blikken

en je lach

als ik mijzelf niet weet.

© JELOU

KITAGAWA UTAMARO (Japanese)

VERGETEN ZINNEN

De nacht heeft zij gekust en toegefluisterd

dat zij het daglicht wikkelt in een droom,

waar beelden minder fel, en zij synchroon

zich neer kan vlijen naast het blinde duister

de raven, immer aan het zwart gekluisterd,

omcirkelen haar hoofd als een fantoom

doorheen de dag, onwetend en verschoond

van dat wat haar bezieling gans ontluistert

doch in de nacht waar zij haar dromen kleurt

en vlindervleugels uitdeelt aan de raven,

waarmee zij dartelen van bloem naar bloem

strooit zij vergeten zinnen over graven

voor hen zo dierbaar maar nooit meer genoemd,

alsof slechts ochtenddauw nog namen treurt.

© JELOU

HERFSTKONDE

zoete regen
suikert oompjes in het paddenmos
verkikkerd poogt de vors zijn kaak te blazen

zwarte schermen
vlieren bessen voor de spreeuwen los
gekwetter zwelgt de hemel vol extase

donkre wolken
klappen wiekend rond van tros naar tros
gemiste kansen
morsen sappend rood de stoep tot blos
gekwaak neemt snel een trage mug te grazen

© JELOU