dinsdag 28 februari 2017

HET MYSTERIEUZE KIND

Henk past niet in het plaatje.
Het plaatje waar een titel uit moet komen, oftewel een diagnose. En een oplossing.
Henk heeft allerhande testen gedaan, en daaruit blijkt dat zijn voorgaande titel (autisme-gerelateerd) niet van toepassing is. Er komt een nieuwe uitwapperen. Tenminste, dat blijkt het geval.

Henk past ook niet op school. De zoveelste school. Van het hoogste niveau afgedaald naar lager en nog lager. Hij heeft een groot verzuim omdat hij die dagen niet trekt, en moet er van af, maar waar moet hij heen? Voor het speciaal onderwijs is hij te goed, en begeleiding op school matcht niet met zijn hulpvraag. Daarnaast is hij inmiddels aardig depressief bevonden en kan zich nergens op concentreren. Dat beaamt Henk zelf ook.
Dé oplossing ligt echter voorhanden: individueel onderwijs.
En nog op maat ook! JOEPIE!!!

Henk mag zelf aangeven hoeveel uren hij op die nieuwe ‘school’ per dag aankan, met welk vak hij wil beginnen, en tijd en druk zijn geheel afwezig. Wat wil hij nog meer!
Henk mag kiezen of hij zijn huiswerk alleen doet in een kamertje, of dat hij dit wil doen in een groepskamer. En voor vragen krijgt hij een speciale docent toegewezen.
Henk blij, ouders blij, en hoop glanst weer aan de horizon.
Er is afgesproken dat Henk 3 ochtenden naar school zal gaan. Dat kan Henk aan.
En zo gebeurt.

En zo gebeurt er eigenlijk helemaal niéts.
Want de school blijkt een verkapte huiswerkklas waar zelfstandig gewerkt en geleerd wordt.
Waar een enkele docent aanwezig is, enkel bevoegd algemene kennis over te dragen en niet gespecialiseerd is in een bepaald vak. En die overdracht van kennis vindt enkel plaats als de ‘leerling’ ernaar vraagt. Lesgeven zoals op een standaard school behoort niet tot hun systeem..
Henk is gefrustreerd. Want júist die uitleg over elk detail is voor hem zo belangrijk. Die extra uitleg. En als hij die gekregen heeft kan hij weer verder. Dan valt het kwartje meteen. Dat heeft de mentor van zijn vorige reguliere school bevestigd.
Maar geen nood, want Henk krijgt een pc toegewezen waarop hij een site kan bezoeken waar alle informatie te vinden is.

Ondertussen krijgt Henk gesprekken met de hulpverlening, want men wil in kaart brengen wat nu het daadwerkelijke probleem van Henk is.
En daar zit em nou net de clou.
Henk past niet binnen de ‘hypothese’ die uit de testen naar voren komt.
De hypothese, oftewel het veronderstelde antwoord op al zijn problemen, komt niet overeen met het denken en doen van Henk. Het past er niet bij.

Ook is Henk ondertussen gestart met weloverwogen medicatie. Met de nadruk op wéloverwogen, want er is heel wat heen en weer gebrainstormd over diverse medicamenten.
De keuze viel op anti-depressiva. En Henk is blij, want als dat zou werken, zou zijn hoofd misschien ook beter werken. Dan zou hij misschien lesstof op kunnen nemen wat nu niét het geval is. Hij lijkt wel een waterhoofd te hebben, want niets blijft hangen.
Doch na enkele weken, incluis verhoogde doseringen, verneemt Henk niks. Zelfs geen bijwerkingen.

Ouders luiden de noodklok en een evaluatie volgt.
De psychiater krabt zich aan het hoofd, de hoofdbehandelaar idem dito, en opnieuw trachten ze met de ouders en Henk samen een duidelijk beeld te krijgen van wat er mis gaat.
Er wordt hardop gebrainstormd en met de opmerkingen van de ouders komt men op een ander spoor terecht. Een afgeleid spoor van depressie. Men komt tot de conclusie dat er specifiekere testen afgelegd moeten worden.
En zo wordt overeengekomen.
En zo zal ook een spoed-evaluatie volgen met de Ridders van de Ronde tafel: de leerplichtambtenaar, mentoren van de oude school, docenten/begeleiders van de nieuwe, een maatschappelijk werker, de ouders, en de hulpverlening.
Men zal in beraad moeten. Men zal een voorstel doen tot het voorlopig afschaffen van de leerplicht, daar Henk niets leert, doch enkel verplicht aanwezig is voor de wet.
Men zal voorstellen dat een dagbesteding hem meer nut geeft.
Dit laatste als voorlopige invulling van zijn bestaan, totdat middels verdere onderzoeken duidelijk wordt wat Henk nu mankeert.
En dat kan nog een lange tijd duren. Want er zijn wachtlijsten.

Ondertussen is Henk murw geworden van alles. Hij is een slimme jongen, hoog ingeschaald op Gymnasiumniveau, maar inmiddels zo afgestompt en ‘leeg’ in zijn hoofd dat hij het VMBO nog niet eens zou kunnen bolwerken.
Volgens de testen had hij een gemiddeld niveau, maar zijn informatie-verwerkingssnelheid lag op een veel hoger level.
En deze feitelijke wetenswaardigheden matchen dus niet met de praktijk.

Eén ding is echter een feit: Henk blijkt steeds minder te onthouden, kan steeds minder dingen verwoorden, en zelfs bij de cafetaria kan hij niet zijn bestelling doen. Hijzelf geeft aan dat hij het gevoel heeft ‘achteruit’ te gaan. Hij verwoordt het zo: ‘alsof mijn hersenen niet de woorden in mijn mond kunnen vormen wat ik moet zeggen.’
En daar is men van geschrokken.

De ouders echter niet. Want dáár startten ooit alle problemen mee. Het niet kunnen opnemen van lesstof, laat staan het begrijpen ervan. Ondanks zijn IQ.
En wat werd op alle scholen als ondersteuning geboden? Huiswerkhulp in een huiswerkklas. Wat inhoudt dat de leerling leert zijn huiswerk te structureren, zijn agenda leert te beheren, en overzicht leert te krijgen over hetgeen hij moet doen.
En laat dat nou nét hetgeen zijn waar Henk géén problemen mee heeft!!

© JELOU


zaterdag 25 februari 2017

TERUG NAAR RUST

Vlij mij een bedding in een vaart
onder de waterspiegel

waar zand, mij langzaam ingekuild,
de opgevangen zon verdeelt
zijn meest ondiepe oergrond warmt
als wenst hij mij genesteld.

Verrast zal ik mijn blik omhoog
kabbelend licht zien dansen
de zachte stroom een tinteling,
een wiegelied rondom mijn huid.

En lucht vol vleugelslagen
zal schaduwen op waterdoek

een schimmenspel vertonen
dat even later stil vervaagt
vervloeit als inkt op rijstpapier
zo wind mij zacht doet deinen.

Ik zal mij één met fluisterriet
gedachtegangen wuiven
mijn bedding schuilen tot mijn ziel
verschoond weer boven water.

© JELOU


vrijdag 17 februari 2017

OUT_OF_THE_BOX DENKEN

De dokter heeft geleerd voor breindefecten, waar stoornissen immer netjes een titel
op maat van wat bekend. Men noemt hem Psychiater.
Geen idee waarom, maar dat daargelaten.

Maar ach en wee de protocollenvragen, de testen en gesprekken heen en weer, verschijnen duizend en één vragen meer, dan titels het bestaan versieren.
De rode draad bungelt onhandig.

Hij telt depressie en een zwaar tekort aan levenslust door aanverwante angsten.
Doch in zijn naslagwerken matcht dat niet met dat wat wezenlijk daags aan de orde:
het brein van zijn patiënt blijkt leeg en niet capabel informatie op te nemen. Iets wat hem uiterst vreemd bij een hoog ingeschaald IQ.

Een eerste poging tot verzachten van het leed wordt een recept.
Depressie is een hekel punt in deze dagen, en ergens moet een start gemaakt.
Een extra poging is de inzet van een therapeute, wier vraaggesprekken geen zoden aan de dijk. Enkel meer wazigheid doordrenkt dossiers, want de patiënt kan slecht verwoorden.

En weer opnieuw volgt een gesprek waarbij de ouder genodigd, opdat die de sleutel bieden kan tot deze raadselachtigheden. Sesam-Open-U weerklinkt niet, doch concrete beelden worden geschetst. Beelden die de ouder ervaart bij de patiënt, maar blijkbaar buitenaards voor de deskundigen. Men moet wederom in conclaaf. Dit is een nieuw wiel.

De ouder stelt het volgende: de patiënt voelt zich voortdurend ‘gelaten’ en ‘afgevlakt’. Dat is tevens wat anti-depressiva doen. Patiënt voelt zich immer ‘leeg’, onthoudt niets, kan geen opdracht uitvoeren en voelt zich gesloten in een cocon. Welke tovenaar bezint zich dan op dit soort medicatie…..Anti-depressiva zijn ‘downers’. Misschien beter ‘uppers’?

Het antwoord der deskundige is helder. Zo had zij dat nog niet bekeken. In elk geval blijkt dat het brein van de patiënt niets onthoudt. Geen enkele gegeven opdracht kan uitgevoerd. Geen enkel gesprek beklijft. Het brein blijkt blokkades.
Zo stagneert de opleiding, het dagelijks functioneren, en een toekomstbeeld. Als er al een beeld aanwezig is.

De patiënt voelt zich afgedaan. Weet zijn intellect, maar voelt dat hij steeds meer afdaalt naar niemandsland, waar zijn sociale vaardigheden en kennis het laten afweten. Alleen de ouder weet. Die kent hem. Die verwoordt, opdat het beeld waarachtig helder wordt.
Maar de Aha-Erlebnis blijft aan de kantlijn hangen. Die marge komt niet voor in de naslagwerken van den Psychiater.

‘Ik ga achteruit’, merkt de patiënt op. ‘Ik kan steeds minder verwoorden en ik snap er niks van. Net of mijn brein de letters niet meer kan vormen. Net of ik met de dag dommer word.’
En de ouder sust maar geeft aan dat die draken in het hoofd te verslaan zijn. Hoe dan ook.
Vooral als het Chinese zijn.

© JELOU



zaterdag 11 februari 2017

DE NEUROOT

Eten moet je snappen
zegt hij, en mondjesmaat
telt hij tot op de graad
de stand van zijne lepel
bij de oneven happen.


© JELOU

DE LEDIKANTIERE

Zij rijdt de bedden heen en weder
parcours van zaal naar de OK
tenminste, als het goed gaat daar.
Zo niet, wordt het weerom in ceder.


© JELOU

DE ONWETENDE

Hij wil een doorslag van zijn leven
maar het carbonpapier verkeerd
schrijft hij zichzelf alleen maar tegen.

© JELOU

zondag 5 februari 2017

KLINKT ALS.....

Mijn schrijfkast bergt een bulk aan synoniemen
Ik stapel ze op klank geschaald
naast deuren van vergeten lettergrepen
daags toetsend of mijn tong op peil.

Ik wil niet haperen, noch mazen boeten
waar weggeglipte woorden stomheid slaan,
beelden geklonken aan mijn huig.

Mijn tongriem oefent tweelingwoorden
uit letterzatte hoofddepots
en tussen kronkelingen door ontstaat
een zelf ontgonnen taallandschap.

Ik hoef niet stamelen bij ‘heuvels’
als ‘grasbulten’ mijn hoogtevrees teniet
doch sleutels moet ik altijd zoeken.


© JELOU