Typisch Nederlands. ‘Het ‘K-woord’.
Hoeveel taboes kent ons rijke land eigenlijk?? Vele. En één ervan is de K.
Noem het gewoon bij naam. Kanker.
Het is een Kutwoord, maar werkelijkheid, en daar kun je werkelijk menselijk en zonder omhaal mee omgaan. Alleen kennen wij dat niet.
Hoeveel taboes kent ons rijke land eigenlijk?? Vele. En één ervan is de K.
Noem het gewoon bij naam. Kanker.
Het is een Kutwoord, maar werkelijkheid, en daar kun je werkelijk menselijk en zonder omhaal mee omgaan. Alleen kennen wij dat niet.
Tegelijkertijd is het ‘K-woord’ verbonden met doodgaan.
Het hoeft niet per definitie, maar dat is wel vaak de eerste doemgedachte die opkomt.
En dat is heftig. Het roept vragen op en drempels om te vragen.
‘Hoever is het al, welke kansen heb je nog, waar kies je voor?’
Morgen zou je sowieso dood kunnen gaan aan een ongeluk, tegen een boom aan kunnen knallen, doodgeschoten worden, een hartaanval krijgen, maar dat weet je niet.
En dat stelt gerust.
Want dat gebeurt procentueel gezien minder vaak.
Maar krijg je een diagnose met prognose, dan heb je een beperkte tijdlijn.
Een onbepaalde, doch beperkte tijdlijn.
Dan WEET je…….
En dat weten, dat is de clou, dat is de angst, omdat het in een tijdlijn staat.
Al weet een ieder dat de mens sterfelijk is, als de tijdlijn duidelijk wordt (of genezing out of order), dan wordt het menens.
Dan leeft iedereen mee en zucht van Oeh en Oh, en wat triest……
Vandaag hoorde ik weer zo’n mededeling. Het was fout, het was weer terug. De ‘K’.
Tussen de Oh’s en Ah’s door heb ik niets te zeggen. Ik ben enkel triest. Verder niet.
Gesprekken volgen over hoe zoiets aan te vatten, en hoever de wetenschap inmiddels is, en vele voorbeelden van anderen volgen. ‘Mijn buurvrouw…..’
Shut Up! Denk ik dan.
Ik ben enkel benieuwd hoe dé persoon erin staat, van waaruit hij of zij behandelingen verkiest en wat hij/zij ervaart tijdens of na behandelingen. Zowel lichamelijk als geestelijk.
En hoe je in het leven kunt staan met de zekerheid sneller dood te kunnen gaan dan gedacht.
Hoe je gedachten überhaupt gaan, als daar al de tijd en ruimte voor is.
Is daar tijd en ruimte voor?
Gun je jezelf daar de tijd voor, of wil je gewoon ‘verder’ en dan maar zien hoe het gaat??
Elk mens is verschillend daarin.
Ik heb de bijzondere gelegenheid gehad met twee mensen daarover open te kunnen praten tot hun dood. De één met een beste borrel, vlak voor haar dood, de ander wegkwijnend en uitgemergeld, maar hij was blij dat ik dingen benoemde zoals angst voor de dood en dat soort dingen. Niemand sprak erover. Het was te heftig. En dat maakte juist zo eenzaam.
Het K-woord…..
Het kon net zo goed ALS heten. Dat is nog heftiger.
Het maakt niet uit.
De kans op doodgaan is groot, en de kans op doodgaan is eng. Want wat moet je zeggen?
Nou, gewoon wat je denkt of voelt.
© JELOU
Het hoeft niet per definitie, maar dat is wel vaak de eerste doemgedachte die opkomt.
En dat is heftig. Het roept vragen op en drempels om te vragen.
‘Hoever is het al, welke kansen heb je nog, waar kies je voor?’
Morgen zou je sowieso dood kunnen gaan aan een ongeluk, tegen een boom aan kunnen knallen, doodgeschoten worden, een hartaanval krijgen, maar dat weet je niet.
En dat stelt gerust.
Want dat gebeurt procentueel gezien minder vaak.
Maar krijg je een diagnose met prognose, dan heb je een beperkte tijdlijn.
Een onbepaalde, doch beperkte tijdlijn.
Dan WEET je…….
En dat weten, dat is de clou, dat is de angst, omdat het in een tijdlijn staat.
Al weet een ieder dat de mens sterfelijk is, als de tijdlijn duidelijk wordt (of genezing out of order), dan wordt het menens.
Dan leeft iedereen mee en zucht van Oeh en Oh, en wat triest……
Vandaag hoorde ik weer zo’n mededeling. Het was fout, het was weer terug. De ‘K’.
Tussen de Oh’s en Ah’s door heb ik niets te zeggen. Ik ben enkel triest. Verder niet.
Gesprekken volgen over hoe zoiets aan te vatten, en hoever de wetenschap inmiddels is, en vele voorbeelden van anderen volgen. ‘Mijn buurvrouw…..’
Shut Up! Denk ik dan.
Ik ben enkel benieuwd hoe dé persoon erin staat, van waaruit hij of zij behandelingen verkiest en wat hij/zij ervaart tijdens of na behandelingen. Zowel lichamelijk als geestelijk.
En hoe je in het leven kunt staan met de zekerheid sneller dood te kunnen gaan dan gedacht.
Hoe je gedachten überhaupt gaan, als daar al de tijd en ruimte voor is.
Is daar tijd en ruimte voor?
Gun je jezelf daar de tijd voor, of wil je gewoon ‘verder’ en dan maar zien hoe het gaat??
Elk mens is verschillend daarin.
Ik heb de bijzondere gelegenheid gehad met twee mensen daarover open te kunnen praten tot hun dood. De één met een beste borrel, vlak voor haar dood, de ander wegkwijnend en uitgemergeld, maar hij was blij dat ik dingen benoemde zoals angst voor de dood en dat soort dingen. Niemand sprak erover. Het was te heftig. En dat maakte juist zo eenzaam.
Het K-woord…..
Het kon net zo goed ALS heten. Dat is nog heftiger.
Het maakt niet uit.
De kans op doodgaan is groot, en de kans op doodgaan is eng. Want wat moet je zeggen?
Nou, gewoon wat je denkt of voelt.
© JELOU
