DE PROCESSIEGANGERS

Zodra de mens zijn dekbed heeft gevat,

sluipt zeer tersluiks een duivelse processie

de paden langs waarin zij haar progressie

gewaarborgd ziet in fris groen eikenblad.

Eenmaal de boom des levens ingeschat,

vreet elk bevallig lid zich een obsessie.

Obesitas een feit - ondanks recessie –

spint men zich dra daarna een webfregat.

Daar hangen zij dan dagenlang ‘en masse’,

vervaarlijk, haar als pijlen, tot ontpoppen.

Eén stap nabij en ’t web schiet gif wat dwars.

Doch daar een eik mijn tuin, incluis zijn knoppen,

verklaar ik oorlog aan de duivelskoppen,

blijf ik alert op welke rups mij tart.

© JELOU

OHARA SHOSON (Japanese)

VERWACHTINGSPATROON

Ik wenste mij nooit oma

't kwam zelfs niet óp bij mij

ik ben al reuze blij

als 't kroost van mij geborgen

goed voor zichzelf kan zorgen

in deze maatschappij

als 't kroost van mij kan aarden

in iets wat aan hun waarde

voldoet, hoe zwaar het zij.

Zij wensen zich nooit moeder

enkel een leven daar

waar zij hun dromen waar

Ik kan het slechts beamen

ben blij dat zij zich mens

verkiezen. Desgewenst.

© JELOU

HET VERFIJNDE KLEINE

Als morgen net als gisteren

hoe fijn zou dat

Als fijn zich voegen zou

in het vooruit naar straks

hoe mooi zou dat

Als mooi een deelgenoot

van wat de dag ons brengt

hoe groots zou dat

in alles wat wij klein

in alles wat wij standaard

en als normaal ervaren

Als morgen net als gisteren

die ene glimlach daar.

© JELOU

DEBBY PINTO

HIJ, ZIJ, HET, EEN

Hij spreekt zichzelf niet tegen

in wat man of vrouw

enkel in het voorbijgaan

krommen schoongeveegde straatjes

onderhuidse onkruidtenen

zij wensen eensgezindheid

in naamborden en vensterbloemen

in levensloop en partituren

zolang muziek dezelfde sleutel dient

Hij loopt dezelfde tegels

zijn taal dezelfde klank

enkel in het voorbijgaan

klakt mannelijk gebeente zich

onverwachte vrouwenpassen

daarmee schendt hij de grenzen

van man is man en vrouw is vrouw

verwordt muziek tot ongewenst ruptuur

dat schoongeveegde straatjes open klieft

daar men geen naam hiervoor kan dragen.

© JELOU

DE ULTIEME THUISSPORT

Ik ben behept met genen der luiheid.

Dat geven de verzakkingen reeds aan.

Sporten is een ‘must ’in mijn geval

wil ik ooit spreken van conditie.

Maar zie de goede God.

Hij bracht mij op het pad der vreugd

wat wij thuis immer kringloop noemen.

Waar je heen gaat voor bevrediging

al zou het iets van 50 cent.

Want tussen al het bulkgoed door

stond daar opeens mijn redder:

een crosstrainer van goede komaf,

een torso om U tegen te zeggen

waar trapsgewijs de sjeu in zit.

Dit is de meest ultieme integratie

die ik mij ooit bedenken kon.

Tussen avond-detectives door

de bankhangstand verversen,

het lijf op de pedalen tot het plot.

En dan als afbouw nog wat grondmunitie:

een matje voor het buik- en ruggebied.

Dat past net binnen de reclames.

Hoe lui kan men en toch behept.

© JELOU