wat een mooie dag
voor de dood
laten we gewetens toosten
oogwit strikken voor
aderlatende wijn
net iets te euforisch zijn
laag verlangen zingen
in grenzeloos mineur
tonen lezen
uit weggedragen handen
en laat ons dan
nagelaten
adem twijnen
ineengestrengeld zwijgen
de laatste gedachte
een afdruk
in zinderend heet zand
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten