Azraël, o Azraël
Uw aangezicht de windstreken gelijk
Uw vleugelslag verduizendvoudigd
doorheen de einders zo geijkt
Neem mij zacht op van ’t aards besef
opdat het loze tasten
naar handen in voorgoed vaarwel
te gane tijd slechts lengen wil,
in vleug’len ingebed
Mijn tranen reiken naar de wind
waar heimwee zich laat leiden
langs hoogtes zo amechtig diep,
naar zielegronden ongerept
waar hartstocht zich laat vlijen
omdat ik haar zo lief
Toon mij vergeten weten
waarin de zerk noch steen voorziet,
het dekkleed reeds versleten;
verlijmde ogen enkel nog
het smachten naar ontwaken
mij volgen om het niet
Mijn lippen prevelen een hymne
nabij Aurora’s luister
als zou de dauw doorheen mijn huid
een koestering, voor al hetgeen
mij wank’len doet in duister,
de melodie ontheemd
Azraël, o Azraël
slechts Gij kent mijn verlangen zo immens
naar daar waar liefde lijkt vereeuwigd,
voorbij ons kunnen zo begrensd.
© JELOU
prachtig!
BeantwoordenVerwijderenJenette, je bent terug! En met welk een prachtig gedicht zoals alleen jij die kunt schrijven. Je blog ziet er ook prachtig uit, vooral je headerfoto!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Wouter
Lebonton: dank je wel.
BeantwoordenVerwijderenWouter: wilde eigenlijk weer een Japanse kopbanner hebben, maar mijn scanner deed het helaas niet. Dus dan maar deze. Maar ben er wel tevreden mee. Zal zowel oud als nieuw werk door mekaar plaatsen, dus als je af en toe iets bekends tegenkomt kan dat kloppen. Dit doordat ik mijn oude weblog heb opgezegd. Ik vond het erbarmelijk. XXX