KOESTERING

Ik strengel mijn ranken naar daar waar het licht

mijn schaduwkant zacht kan beschijnen

opdat wat verhard lijkt tot vezelig hout

de warmte omarmt

scheuten ontspruit

tot bloesems het aanzicht verfijnen

Mijn mosgroenig blad zal zich krullend en speels

op ritme van wind laten deinen

mijn wortels verstevigd doorheen welke tijd

diep koesterend dat

wat licht omvat

mij nimmer uit zicht zal verdwijnen.

©JELOU