De klok
spreekt wartaal
zij is haar
uren reeds voorbij
ik gok de
tijd op overvolle kliko’s
op luiers
die ernaast
geplompt
zonder zich pleinvrees
Mijn sloffen
turnen haast
als Annie
spastisch turbo boost
haar evenzo
gekromde kind
in ’t zitje
van haar scootmobiel
mijn huis
passeert in steevast vroeg gekrijs
Ik check
mijn pokerface
spoor
kuiten aan tot ren-je-rot
in spurt het
zebrapad bereikt
zodat de
Q-liner half in de bocht
harmonisch
haaks moet stoppen
Eenmaal
anderzijds
blijkt dat
de klok niet slechts verward
maar evenzo
mijn brein
mijn middeleeuwse
phone geeft aan
dat ik niet
overtijd
Goddank,
denk ik, want nog een kind
wiens hoofd
ik overzie
in zo een
postmoderne bus
waarnaar ik
zwaai, doch veel te vroeg,
is toch wel
een veeg teken.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten