Laten wij
enkel zwijgen
gewoon heel
even stil
onuitgesproken
warmte vangen
onder het
avondrood
jij, je
borst ontbloot
onwetend in
’t vizier
mijn
blikken schampen laat
omdat
natuur natuur
wind jouw
huid kan strelen
ik een spel
mag delen
waar
schaduwen zich deinen
van takken
in de gloed
onze
silhouetten
versmolten
in ’t geheel
woorden
onverdeeld
schemergeluid
teniet
gedachten
even grenzeloos
verbeeldend
wat aan bod
stilte zich
laat raden.
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten