Zou het een
levensfase zijn, een after-midlife,
waarbij mijn
geestdrift nog immer woekert
maar identieke
golflengtes zich spaarzaam,
zeldzaam
weten, een verbond nihil?
Misschien
ben ik te kritisch, te veeleisend,
wanneer ik
vraag naar essentiƫle zaken
als verhoudingen
tussen leven en dood
of wat een man
een man, een vrouw een vrouw.
Of juist te
ruimdenkend, open-minded,
omdat een
man een vrouw of andersom
omdat het
mij niet boeit wat het geslacht,
enkel het
delen met een mens mij waard.
Zou het een
kwestie van ervaring, levensloop,
waarmee een
ander zich totaal geen raad,
ik mij
echter glimlachend door het leven
geleiden laat,
ondanks depressiedagen?
Ik kan
vragen naar hoe de koffie smaakt,
waarheen men
dit jaar op vakantie,
of de
gezondheid beter is dan ooit verwacht
maar taalkwadraten
zal ik hen onthouden..
© JELOU
Geen opmerkingen:
Een reactie posten