ONGERIJMD GERIJMD

Het doet mij deugd in deze tijd

door rijm geleid te dichten,

het vrije vers als modemerk

waar velen sterk voor zwichten,

te evenaren door het spel

van klank en ritme, maat en tel,

de taal een doelgerichte.

Dat rijm beklijft in het gehoor

bewijst het oor door verzen

die men van kindsbeen aan geleerd

nog ongedeerd kan schetsen,

van Altijd is Kortjakje ziek

tot Komrij’s dichtsel Harmonie:

cadans te langen leste.

De hedendaagse dichter drenkt

zich aangelengd met mode,

de vrije vorm als zeer subliem,

maar zet ultiem zijn zoden

slechts ogenschijnlijk aan de dijk

want in het dode-dichtersrijk

prijkt rijm volop de bodem.

Wat men klaarblijkelijk vergeet

-het is de poëet eigen-

dat ver verleden zich herhaalt,

tot retro-taal doet neigen

en met een jofel jasje aan

het rijmwerk steeds zijn slag zal slaan

hernieuwd in vorm te blijven.

Wie smalend lacht in schone schijn

om hen die rijm betrouwen

zo laat hem het Wilhelmus van

Nassouwe nauw aanschouwen:

een naamvers dat zijn tijd voorbij

gereisd nog immer eigen wijs

en waarde weet te houden.

Zolang herdenking blijft na dood,

de zucht naar brood en spelen,

onranje-blanje-bleu zich ooit

met rood verstrooid moest delen,

gordijnen altijd nog een raam

behangen boven een cyclaam,

zo schrapen wij ons kelen

Geen hond die zich dan bont betwist

laat staan gewis het hijgen

en blaffen om de dichter die

het rijmwerk schiep in zwijgen.

Een broederband ontstaat dan plots

met God en Vaderland als trots

het vel der kippen eigen

Juist zij die de modernigheid

van schrijfbeleid bepalen

slaan vaak het hardst het volkslied aan,

begaan en zonder dralen.

Dat zij zo ongerijmd op rijm

in staat van zo’n verleiding zijn

valt nooit meer te vertalen.

© JELOU