GESCHIEDENIS

Achterlijk ben ik geenszins. Veel kan ik bevatten. Maar als iemand over de wereldgeschiedenis begint val ik stil.

Je schijnt na de middelbare school een bepaalde ontwikkeling meegekregen te hebben, maar vraag me niet waar die van mij gebleven is. Ik kan hem nergens vinden.

Hugo de Groot, ja, die naam herinner ik mij. Dat was die kerel die in een boekenkist kroop. Al weet ik totaal niet meer waarom.

En Balthasar Gerards, die blijft mij eeuwig bij, want die werd gevierendeeld. Gruwelijk gewoon. Ik zag het letterlijk voor me.

Willem van Oranje, ook zoiets. Die werd vermoord door voorgaand persoon, in een nis.

Het enige dat me bij bleef was dat zijn hondje van verdriet op zijn graf ging liggen en daar doodging. Het ging me door mijn ziel. De rest hoorde ik niet meer.

De bestorming van de Bastille: ik zie het plaatje nog zo voor me in het schoolboek.

Rechts bovenaan, een soort burcht in een rode vuurgloed.

Me dunkt dat het in Frankrijk was gezien de naam. Verder kwam ik niet.

Guillotines herinner ik mij, zogenaamde heksen op brandstapels (ik werd er raar van), beelden van strijdmachten te paard, waarbij ik medelijden had met de paarden die omkwamen, maar welke oorlog waar was en waarom? I don’t know. Ik weet alleen dat ik het allemaal barbaars vond en het niet kon koppelen aan deze tijd.

Willem de Zwijger, die naam noemde mijn baas laatst. Ook zo’n geschiedenisfreak. Pas nu weet ik waarom hij zo werd genoemd. En dan hoor ik het woord Baskenland. Baskenland?? Jeetje waar ligt dat dan in Godsnaam?? Het enige wat dan in mij opkomt is de term Baskische Afscheidingebeweging. Ooit ergens gehoord in het nieuws. Was dat niet de ETA? Geen idee.

Ik weet dan alleen dat het om strijd gaat. Meer kan ik niet bevatten.

Oh ja, Alexander de grote. Die ken ik ook. Ik was ooit in Zwitserland, en toen zag ik aan de overkant van de camping lichtjes bewegen. “Kijk”, vertelde mij een oom, “daar gaat Alexander met zijn olifanten”. Wat die Alexander met olifanten had  en waar hij ze vandaan had weet ik niet, alleen dat hij een taktiek had bedacht. Geen idee waarvoor.

Laat staan in welke tijd het was. Net zoiets als het paard van Troje.

De Middeleeuwen. Mijn vader was er specialist in. Hij wist er alles van. Hele verhalen.

Ik kon er niks mee. Het enige beeld dat ik eraan overgehouden heb is dat mensen stierven aan de pest, dat het gruwelijk donker was in die tijd, armoedig en griezelig. En barbaars.

Toen ik ooit Lord of the Rings wilde kijken ben ik reeds na 5 minuten afgehaakt. Het riep niet echt positieve gevoelens bij mij op. Silhouetten met geharnaste mannen op paarden. Meteen een flashback naar de Middeleeuwen.

Geschiedenis is verbanden leggen. Inzicht krijgen in het hoe, waarom en wanneer.

En nu, 35 jaar later, schrik ik ervan dat ik het nog steeds niet heb: verbanden leggen.

Medisch gezien is dat geen probleem, maar historisch gezien mis ik echt een link.

Kijk ik een film over Pompeï.

De naam ken ik van een vulkaan. Dat heeft mijn brein dus onthouden ooit.

Volg ik de hele film over de ondergang van Pompeï, wordt de naam Rome uitgebreid genoemd, en ben ik diep onder de indruk. Vraag ik notabene haast retorisch waar Pompeï ligt!

In Italië natuurlijk, kom ik tot de conclusie, want Rome is daar de hoofdstad van!

Maar denk je dat ik Pompeï aan Italië koppel? Niente.

Italië is voor mij “de laars”, het vakantieland waar veel mensen naartoe willen.

Ik kan op zo’n moment geen enkele verbinding leggen met die twee dingen.

Misschien ligt het aan het tijdperk, wat ver van mij afligt, misschien aan mijn hersenhelft.

Zo’n film met uitgedoste Romeinen in harnassen in een arena vol gevechten, ligt zo ver van mijn wereld vandaan dat ik de link niet kan leggen naar het nu.

Als ik 80 ben (indien ik dat haal), zal National Geographic mij misschien wat wijzer hebben gemaakt. Die heeft documentaires over delen uit de geschiedenis waarbij ik gekluisterd aan de tv hang en de clou kan begrijpen. Van dat specifieke verhaal althans. Wat dat met de rest van de wereld te maken heeft kan ik dan nog niet bevatten.

Ik ben al blij dat ik mezelf begrijp eigenlijk.

© JELOU