ONDERWIJS OP MAAT

Het is ouderavond. Alle ouders van de betreffende klas zitten netjes in de schoolbanken.

Twee mentorjuffen staan voor de klas. De oudste start met allerhande info over namen van leerkrachten, roosters, ziekmeldingen, en regeltjes van school. Vooral de regeltjes.

Trots toont ze een voorbeeld van onderwijs op maat: een rood A4tje, een oranje en een groene.

‘Kijk’, zegt ze. ‘Als ik iets heb uitgelegd, dan moeten de leerlingen ermee aan de slag. Dan zet ik het rode A4tje op de richel van het schoolbord. Dat betekent: niemand mag iets zeggen, niets vragen aan de leerkracht, niets overleggen met de buurvrouw, er mag geen vinger opgestoken worden om naar het toilet te gaan, er mag alleen gewerkt worden.

Het lijkt raar, maar het is erg duidelijk voor de leerlingen. Net als het verkeerslicht.’

Op een of andere manier word ik hier kriegelig van. Het komt me zeer bekend voor. Hanteerden ze die methode ook niet in de middenbouw van de basisschool? Enfin, de mentorjuf gaat verder.

‘Na een tijdje vervang ik het rode vel door een oranje. Dat betekent dat een leerling zijn vinger mag opsteken als hij iets te vragen heeft over de leerstof. Op zo’n moment zal ik dan naar de betreffende leerling gaan en mag hij zijn vraag stellen. Dan kan ik antwoord geven, terwijl de rest van de klas doorwerkt.

Als ik na weer een tijd het groene A4tje neerzet, dan betekent dat dat er eventueel onderling overlegd mag worden, en dat eventuele vragen klassikaal gesteld kunnen worden.

Het is een systeem dat in de praktijk bijzonder helder is en chaos voorkomt.’

Ik werp een blik naar de vader van mijn kind. Hij kan zijn lachen haast niet inhouden.

Meewarig schudt hij zijn hoofd. ‘Je zult maar kleurendoof zijn’, grap ik nog maar dan zijn we stil, want mentorjuf twee komt van stal.

Ze wauwelt wat over bezuinigingen, hernieuwde samenwerkingsverbanden, huiswerkuren op school, en dan mag het vragenvuur afgeschoten worden.

Mijn vraag is heel duidelijk: ‘waar blijft het maatwerk in dit ‘passend onderwijs’? Ik hoor alleen maar dingen over klassikale methodes, maar waar blijft de individuele aanpak?’

Juffie twee kijkt me schaapachtig aan. Ik geloof dat ik me concreter moet uitdrukken.

‘Wat als een kind bijvoorbeeld in huiswerkuren zich niet kan concentreren in een klas, of behoefte heeft aan individuele uitleg ergens bij, zonder prikkelingen om zich heen?’

Tja, daar moet de jonge mentorjuf ons het antwoord schuldig blijven.

‘Maatwerk is bij ons de specifiek klein gehouden grootte van de leerlingengroep, het bieden van een laptop aan iemand met dyslexie en dat soort dingen. Voor echte moeilijke gevallen hebben wij beschikking over enkele stagiaires van de PA, die persoonlijke begeleiding kunnen bieden. Verder weten wij niet hoe de toekomst eruit komt te zien. De professionele

Ambulante Begeleiding is van de baan, maar een leerling kan altijd een coach toegewezen krijgen.’

‘Wat is dit voor onderwijs’, vraag in naderhand tijdens een persoonlijk gesprek met de beide mentoren.

‘Ons kind is hier aangenomen omdat ze elders nergens past, dit zou dé school zijn die haar wel kan bieden wat ze nodig heeft, en nu blijkt ze eigenlijk puur gedumpt te zijn in een soort ‘speciale groepseenheid’ waar haar problematiek jullie nog volkomen vreemd is.

Een tevreden leerplichtambtenaar, een tevreden vorige school, wánt het kind is geplaatst. Probleem opgelost. Want dit is passend onderwijs voor haar:  een klas waar ze meters bovenuit stijgt, waar les gegeven wordt op het niveau van de basisschool, waar het kind zich doodongelukkig voelt omdat ze geen aansluiting kan vinden omdat haar denkvermogen  mijlenver afwijkt van die van haar klasgenoten. Hoezo op maat??

Vertel mij eens: wat weten jullie van ons kind? En waarop is deze plaatsing gebaseerd?’

De mentoren geven toe dat ze nog geen dossier hebben van ons kind. Dat ze eigenlijk niets weten van haar dan alleen haar naam en enkele aantekeningen van het intakegesprek.

‘Maar, ze zal zeer goed gedijen in de duidelijke structuur die we hier bieden’, oppert de jonge mentorjuf.

Daar zijn wij niet echt van overtuigd.

We eisen daarom zo spoedig mogelijk een gesprek met de zorgcoach of wat voor titel er ook moge rondlopen die over leerproblemen gaat, maken een afspraak, en verlaten het lokaal.

‘Die zullen ons niet gauw meer vergeten’, zeg ik tegen de vader.

‘Sssssstttt…’ zegt hij. Het A4tje staat op rood.’

Ik grinnik. Passend onderwijs op maat. Lengtemaat zullen ze bedoelen.

© JELOU