Ergens
markeert een drempel
mijn onvermogen
ik tast het
duister af naar wat
en hoe en
waarom ik niet weet
wanneer hetgeen
begon
waar ik
nalatig
verzaakt heb
dát te wezen
wat ik had
moeten zijn
er valt
zoveel te raden in
een doolhof
van vergleden
jaren,
voorbije paden
ik dwaal er
telkens weer
opdat mij
schuld en boete
herkenbaar in
’t vizier
iets mij zo
spijten kan
andermans
tranen drogen
mijn liefde
nooit vergaan
ondanks
mijn
onvermogen.
© JELOU
dát te wezen...maar toen was het zo...
BeantwoordenVerwijderenmens zijn is blijven dwalen, maar toch telkens weer een weg vinden.
Het gedicht raakt me Jelou.
Groet,
Hilly