Zij zwijgt
in vetgedrukte zinnen
doch ik, ik
lees ze ongehoord
zie woorden
in de kiem gesmoord
daar zij
niet weet waar te beginnen
De uitroeptekens
daargelaten
ken ik haar
taal door stilte heen
tel ik haar
blikken één voor één
te diep soms om doorheen te waden
Zij oogt in
stilte zekerheden
men acht
haar hoog in zuiver zijn
zij neemt het
vers als het refrein
waarmee een
ander zich doet kleden
Doch niemand
kent haar ware zwijgen
waarvan zij
zich niet kan ontdoen
en ik ontcijfer,
nacht of noen
het kengetal
dat haar onteigent.
© JELOU
heel erg mooi - ik las het eerst alsof het over een moeder ging, zag pas dan de label 'kinderen' en herlas het dan van uit een andere hoek - sterk hoe het over beiden zou kunnen gaan (en zelfs nog meer ...)
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Bert. En inderdaad, het zou ook een ouder iemand kunnen gaan. Ik heb wel vaker schrijfsels die je meer manieren kunt lezen.
VerwijderenZo schreef ik jaren geleden iets over een relatie die enkel agressie en dominantie bevatte. Het was triest bedoeld, maar menigeen las het als erotisch. En verduld, toen ik het op die manier ging herlezen had dat ook gekund ;-)
Een mooi gedicht JELOU.
BeantwoordenVerwijderen