TIA MARIA

Wij verbuigen wachttijd naar kruiswoordpuzzelstilte.
Maar niet voor lang.
De gang trekt sporen vol met twijfelvoeten, en ergens tussendoor ontwaken
wij uit synoniemen. Een manspersoon schrijdt binnen. Wij herkennen ons.
Hoogbegaafdheid siert zijn zinnen en eenmaal aangeschoven dekt het onze
tafel. Twintig jaar geschiedenis wordt uitgespreid, precieze data waaraan mijn naam gekoppeld, worden gesorteerd, en gebeurtenissen exact beschreven.
Mijn brein meldt zich onwetend. Een hersenscan zou niet verkeerd, doch wachttijd
geldt enkel mijn moeder.

De bekende serveert humor. Lachsalvo’s kaatsen de gang.
Kalknagelsandalen hebben oren. Verveeld schuift een rollator binnen.
Een zakenman haalt gram om ons ongeoorloofd lachen. Daar is geen reden voor.
Hij stalt zich naast de tafel, oreert zich heer en meester en onderricht ons in de
leer hoe dubbeltjes zich kwartjes.
Hoe je gewiekst belasting tilt, daags op je hoede voor je geld, en dat er veel aftrekbaar.
Hoe rijk je kunt als je erg slim, dat geld enkel gelukkig.

Gejammer kwijlt zich richting kin. Ik geef een hint tot vegen.
Hij heeft nog alles op een rij, enkel zijn hagenpreken, missen soms net het synoniem
wat wij evenzo zochten. ’t Is maar waar je je druk om maakt.
Zijn leven wordt een drama want zijn camperonderhoud stagneert. Hij kan even geen ladder op. En dan de tuin, die strak gemaaid, waar straks weer bobbels zichtbaar.
Hij is de man des huizes, perfect en strak is hem gewoon.
Doch godzijdank heeft hij een kluis, gevuld voor als zijn oude dag.
Ik dank hem voor die aanwijzing (nu slechts nog zijn adres).

Ik wijs hem op het feit dat hij hier een rollator heeft. En ook nog geheel gratis.
Zijn brein hongert naar geld. Het zou een goede optie zijn. Hij zou een stempel kopen
met daarop ‘gezien’, zoals ook de belasting doet. Dan kan hij ze verhuren.
Hij lacht zijn tanden bloot, en predikt rijkdom zonder eind, tot ik hem vriendelijk sommeer
ons even rust te gunnen.

Ook de bekende gaat. Hij mag als eerste door de scan, maar moet nog even grappen.
Hij zegt dat hij is afgekeurd, ik vraag hem snel waarop. Zijn antwoord luidt al lachend:
‘k ben manisch positief.’

Ik kijk mijn moeder aan. We slaken elk een zucht.
Hoe zou die preker zijn zonder een CVA…..
We willen het niet weten.
Geef ons maar een Tia Maria.

© JELOU