zondag 16 juni 2019

EN IK LACHTE SNEEUWWITJE VOORBIJ


Ik sprak de nacht en vroeg hem
of ik voor deze ene keer mijn ego
even lekker de vrije loop, en eer
ik het besefte ging het licht aan

beschenen honderden sterren
mij tot een zalig uiterlijk vertoon,
een bundel vol van schoonheid
waar mijn ziel beroerd van werd

en ik lachte Sneeuwwitje voorbij
met een halfvergaan spiegelbeeld
als was ik de mooiste vijftiger ooit
die sprookjesland bezeten had

danste heupwiegend met prinsen
uit hoogstaande kikkergeneraties,
mijn gladgeschoren benen boven
hooggehakte struikelmuiltjes

tot mijn ego opgeklopt tot fresco
waar muren geen draagvlak meer,
mijn beeld enkel nog weerbarstig
door overvloedig cadmiumrood

en omwille van mijn eigenheid
toonde ziel zich plotsklaps meester,
gaf ik de nacht zijn pracht terug
opdat dromen beter in het donker.

© JELOU

Geen opmerkingen:

Een reactie posten